22  grudzień 2009
 

Japońskie owoce kaki i emocje
Gdy przez rok byłem w Japonii (głownie w okolicy Maebashi), to nieopodal w małym ogrodzie rosły owoce kaki. Drzewo to było posadzone raczej dla ozdoby, więc gdy tylko owoce były dojrzałe (późnym latem), mogłem dowoli je zrywać i zjadać. 
Istnieją dwa gatunki owocu kaki – słodki i gorzki, i oba są jadalne – w przeciwieństwie do słynnej japońskiej wiśni. Kwitnąca japońska wiśnia (kwitnie gdzieś tak końcem kwietnia przez 2-3 tygodnie) to symbol krajobrazu Japonii, ale uprawiana jest tylko dla ozdoby. Jej owoce są niejadalne. Za to cała wyspa Honsiu pokryta jest wówczas unoszącymi się w powietrzu białymi płatkami, niczym jakimś niebiańskim śniegiem. 

Kaki (miękki, słodkawy owoc) ma kolor pomarańczowo-żółty i z zewnątrz jest gładkie (bardziej niż pomidor) i dosyć twardawe. Jednocześnie w środku ma pestkę niczym brzoskwinia i miąższ bardziej miękki niż jabłko, czy brzoskwinia. Nie znałem wcześniej tego owocu i nie wiedziałem, że jest tak smaczny. Ostatnio w Polsce widziałem go w Tesco.

Bardzo ciekawa jest natomiast historia związana z gorzką odmianą kaki. Z pozoru wydaje nieco się dziwne, po co ludzie uprawiają takie niedobre owoce. Jednak owoce te związywane są w warkocze i wystawiane na całą zimę na zewnątrz. Po przemarznięciu stają się wyjątkowo smaczne i bardzo często używane są wtedy do wyjątkowo ekskluzywnych deserów. 

Podobnie jest zresztą z wieloma potrawami na całym świecie – umiejętne i odpowiednie ich przyrządzenie powoduje znakomity rezultat smakowy, podczas gdy same produkty wyjściowe wydają się niesmaczne. 

Jest to ciekawą analogią do życia codziennego. Wiele życiowych sytuacji, oraz wiele napotykanych osób, wydają się być trudnymi i toksycznymi. Jesteśmy jednak w stanie wszystko to przekształcać, podobnie jak niekiedy przyrządzamy smaczne potrawy z niesmacznych składników wyjściowych. Mechanizm tego przekształcenia opiera się na rozwijaniu coraz pełniejszej świadomości – na rozwijaniu swojego skupienia i mądrości. 
Mając problemy np. z szefem w pracy, czy z krewnymi i znajomymi, możemy poprze siłę swojego umysłu skupić się na czystym świetle świadomości, które kryje się pod powierzchniową warstwą trudnych emocji. 
Wówczas zachodzi taki proces, że trudne sytuacje zamiast być przeszkodami w naszym życiu, stają się dodatkowym napędem, paliwem i motywacją do rozwoju i stawania się coraz silniejszym. Tak więc, dzięki rozwijaniu swojej świadomości, spokojnego skupienia i mocy umysłu, jesteśmy w stanie transformować trudne emocje w odżywczą energię – poprzez wewnętrzne integrowanie tego spokojnego, pełnego mocy, skupienia umysły – ze wzburzonymi i trudnymi emocjami. Odnajdujemy wówczas wewnętrzną równowagę, w której trudne emocje przestają nas dominować, a jedynie przekazują nam swoją esencjonalną energię zaangażowania. 
 

 
 
22  październik 2009
 

Vangelis, Kitaro, Oliver Shanti
Obecnie jest juz dużo większy wybór muzyki relaksacyjnej, ale dajmy na to 20 lat temu, niekiedy było trudno znaleźć coś wyciszającego, inspirującego słuchacza do zagłębienia się w bogactwo swojej wewnętrznej krainy i faktycznego potencjału rzeczywistości. 

Jeśli o mnie chodzi, to ja słuchałem praktycznie każdego rodzaju muzyki, bo interesowałem się zarówno polskim rockiem, czy nawet (w okresie dojrzewania) takimi kapelami zagranicznymi jak: ACDC, Deep Purple, Krokus, Def Leppard (czyli ogólnie zespoły dosyć hardrockowe). 
No i oczywiście ceniłem takiego space rocka, jakiego grało Pink Floyd.
Jednak stopniowo zacząłem coraz więcej słuchać muzyki poważnej, a także zacząłem się nieco delektować jazzem (tzn. interesowały mnie odmiany swingujące i bardziej klimatyczne). 
Natomiast trudno wtedy było w Polsce znaleźć typową muzykę relaksacyjną, medytacyjną i wyciszającą. U nas coś takiego próbował grac Osjan, ale z różnym skutkiem (czasem wychodził nastrój bardziej relaksacyjny, czasem bardziej psychodeliczno-jazzowy). 
Był też w Polsce taki zespół Raga Sangit, który grał indyjskie Ragi - na tabli i sarangi, z towarzyszeniem tambury. Kiedyś miałem okazję być na ich koncercie - i bardzo byłem nimi oczarowany. 

Warto także wspomnieć o Czesławie Niemenie - Czesław Niemen oprócz śpiewania poezji (po swoim okresie big-beatowym), interesował się także muzyką medytacyjną. Miałem jego płytę, na której śpiewał pieśni w kierunku orientalnym o słowach typu "O Guru mój..." (płyta Niemen-Kulpiński). Ponadto będąc na jego koncercie Terra Deflorata (Pogwałcona Ziemia) byłem bardzo oczarowany jego osobowością, muzyką i przesłaniem duchowym. 

Z zagranicznych wykonawców to najbardziej znani byli Vangelis i Kitaro. Znam osoby, dla których Vangelis jest najlepszym muzykiem i kompozytorem muzyki instrumentalnej. Jeżeli chodzi o jego przesłanie relaksacyjne to Vangelis momentami gra bardzo klimatycznie (np. bardzo podoba mi się Come to me z płyty Voices), a momentami brzmi ekstremalnie patetycznie - bardziej w kierunku jakby defilady wojska, jakiejś apokalipsy, czy czegoś bardzo burzliwego. 
Może więcej wyciszenia i ukojenia serca znajdziemy u Kitaro.
Pamiętam, że mój kolega z klasy Piotrek (aktywny oazowicz notabene) pożyczył mi dawno temu taśmę z Kitaro. Twierdził, że Kitaro uczył się u Jarra - potem dowiedziałem się, że tak na prawdę to Kitaro zaprzyjaźnił się z Klasem Schulze i starał się pójść w jego ślady. No wiec wtedy lubiłem zasypiać, budzić się, czy wykonywać jakieś relaksacje przy płycie Silver Cloud, czy Silk Road. 

Natomiast o Oliverze Shanti dowiedziałem się będąc w Szwajcarii w Instytucie makrobiotyki. Zaprzyjaźniłem się wtedy z Dawidem z USA, który cierpiał na hiv. Kiedy wyjeżdżał, to podarował mi płytę Inkarnation. Dla mnie była ona wówczas rewelacyjna - nie wiedziałem, że ktoś gra coś takiego - inspirującego do bardzo mistycznych i głębokich doznań. 
Oliver Shanti to ciekawa i barwna osobowość; w którymś momencie życia, pod wpływem fascynacji muzyką orientalną, zaszył się w indyjskiej dżungli na wiele lat. Potem powrócił na scenę muzyczna zakładając wytwórnię Sattva Music (o ile pamiętam to w Portugalii - sam muzyk jest gitarzystą pochodzącym z Niemiec). 
Niestety ostatnio okazało się, że muzyk ma skłonności do pedofilii, i z tego powodu został zatrzymany, po kilku latach poszukiwań przez policję. Oczywiście szkoda, bo mogłoby powstać jeszcze wiele pięknych płyt i kompozycji muzycznych, a sam Shanti mógłby żyć szczęśliwie - gdyby nie był pedofilem. 

Osobiście uważam, że część dokonań Olivera Shantiego jest znakomitych, momentami genialnych - na wielu płytach znajduję po kilka bardzo nastrojowych utworów. Autor dużo współpracował z uzdolnionymi muzykami, grającymi muzykę z różnych części świata. Uważam, że jego pomysł muzyczny (by pość w kierunku folkowo mistycznym, z domieszką muzyki zachodniej) był znakomity i trafił w dużą niszę i pustkę na rynku muzycznym. 
Trudno mi jest natomiast powiedzieć jak jest jego osobowość i rozwój duchowy. Może wychował się w okresie "dzieci kwiaty" i brakowało mu jakiejś życiowej równowagi. 
Osobiście uważam, że każdy artysta, naukowiec, czy biznesmen, powinien rozwijać się jednocześnie kierunkowo (w swojej profesji), jak i ogólnie-osobowościowo.

14  wrzesień 2009
 

Pozytywne myślenie i hotel Ambasador
Pozytywne myślenie, i pozytywne nastawianie się do otaczających nas spraw, jest bardzo pomocne i zwiększa nasz potencjał. Zależnie od naszego nastawienia, to co nas otacza może wydawać się bardziej przerażające, lub też możemy podchodzić do różnych sytuacji z ufnością. Wówczas poszerzamy swoje pole sił witalnych i mentalnych.  
Nawet sytuacja pomyślna może wydać się bardzo trudna, czy wręcz nieznośna - jeżeli nastawimy się do niej negatywnie. 

Z drugiej strony Zen mówi o podchodzeniu do poszczególnych sytuacji z czystym umysłem - bez żadnego nastawienia. Można powiedzieć umownie, że taki "czysty umysł" to pewien szczególny rodzaj podejścia pozytywnego. W obu przypadkach (przy pozytywnym nastawieniu oraz utrzymując czysty umysł) dystansujemy się do własnych negatywnych projekcji. 
Trzeba powiedzieć, że siła negatywnego myślenia i negatywnego nastawienia jest bardzo duża. Jeżeli nie powstrzymamy negatywnych projekcji, to zarówno w skali indywidualnej, jak i w skali społecznej - będziemy doświadczali życia jako czegoś bolesnego, a ponadto stworzymy wiele niepotrzebnych problemów. 
Drugi problem jest taki, że nie poznamy wówczas prawdziwego smaku życia - nie dostrzeżemy ile jest piękna w drzewach, w chmurach, we wschodach słońca, ile jest piękna w istnieniu innych ludzi. Zamiast tego będziemy w tym wszystkich szukali zagrożenia. 
Joga (zwłaszcza Radża-joga) posługując się autosugestią (czyli świadomą formą pozytywnego myślenia i afirmacji) zwraca uwagę, że dobrze jest fazę projekcji uzupełnić fazą bezstronnej odbiorczości. Czyli mamy tu połączone w jedno pozytywne myślenie i czysty umysł.  

Ostatnio organizowałem rodzinną imprezę w hotelu Ambasador w Rzeszowie. Była bardzo udana i muszę powiedzieć, że hotel Ambasador bardzo dobrze radzi sobie z organizowaniem imprez na wysokim poziomie, za bardzo atrakcyjną cenę. Szczególnie ujęło mnie podejście do biznesu, i świadczonych usług, pana Wojtka - menadżera hotelu. Mógłbym powiedzieć, że było to właśnie umiejętne wprowadzenie do swojego życia codziennego pozytywnego nastawienia do sytuacji. Pan Wojtek był właśnie jakby w "stanie alfa" - w twórczym stanie relaksacji, dzięki czemu znakomicie wykonywał swoje obowiązki, jednocześnie nie emanując napięciem i nie tworząc niepotrzebnego chaosu i problemów. Zamiast odpychać - przyciągał. 
W Polsce (myślę, że na skutek spuścizny PRL-u, w której klient był tylko statystycznym pionkiem) nadal brakuje takiego podejścia, tzn. nadal często można spotkać usługi nieprofesjonalne, w których brak jest życzliwego nastawienia do klienta. 
Na szczęście coraz częściej pojawia się świadomość znaczenia pozytywnego nastawienia wobec siebie i innych. Z drugiej strony - jeżeli faktycznie odnajdziemy zasady swojego poczucia własnej wartości, to nawet nieprofesjonalny usługodawca (jakikolwiek drażliwy i pogubiony wewnętrznie człowiek) nie zburzy naszego odczuwania harmonii, spokoju i osadzenia.

 

28  sierpień  2009
 

Inteligencja emocjonalna
Bardzo interesującą dziedziną współczesnej psychologii są badania nad inteligencją emocjonalną. Ich autorem jest Daniel Goleman, związany m.in. z uniwersytetem w Harvard.
Goleman pisywał także na temat medytacji i przeprowadzał wywiady m.in. z Dalaj Lamą.

Książka Daniela Golemana pt "Inteligencja emocjonalna" wyjaśnia, że o naszym sukcesie życiowym w praktyce bardziej decydują umiejętności emocjonalne, niż intelektualne. 
Tezy przedstawione przez Golemana były w zasadzie znane w pewnych środowiskach (np. wśród ludzi biznesu, wśród ludzi sukcesu, w środowiskach rozwoju wewnętrznego itp.) od bardzo dawna. Chodzi o to, że wiedza teoretyczna nie jest tym samym co życiowa mądrość i umiejętność praktycznego funkcjonowania. 
Jednak Goleman, jako pierwszy, udowodnił tę tezę w sposób naukowy - zgodny ze standardami badań społecznych.

Otóż Daniel Goleman badał przez 20 lat losy absolwentów najbardziej renomowanych uczelni na świecie. Okazało się, że ci studenci, którzy osiągali najwybitniejsze wyniki na studiach i mieli najwyższy wskaźnik ilorazu inteligencji IQ - niekoniecznie osiągali analogiczne pozytywne rezultaty w życiu codziennym i w swojej karierze zawodowej. 
Goleman odkrył, że niezależnie od inteligencji emocjonalnej - o przebiegu drogi życiowej bardziej decydowała dojrzałość emocjonalna poszczególnych osób.

Oznacza to m.in. to, że jeżeli faktycznie zależy Ci na karierze i sukcesie życiowym swojego dziecka, to oprócz dania mu dobrego wykształcenia - powinieneś także wykształcić przymioty jego serca.


Tego typu badania są dosyć odkrywcze - przełamują jednostronne spojrzenie na kształcenie człowieka. Współczesne szkolnictwo rozwija głównie myślenie logiczne, analityczne i dedukcyjne. Mniejszy (niedostateczny) nacisk kładzie natomiast na dojrzałość emocjonalną.
Dlatego wiele osób wchodząc w swoje życie dorosłe nadal czuje się niedojrzale emocjonalnie i łatwo popada w najróżniejsze poczucie bezsilności, depresji i lęku przed rzeczywistością.

Optymalny stan rozwoju ludzkiego potencjału to równowaga pomiędzy ciałem, emocjami, myśleniem i intuicją duchową. Inaczej można zobrazować to jako równowaga pomiędzy lewą (logiczną) i prawą (artystyczną) półkulą mózgu.
Jakie metody mogą być dobrym uzupełnieniem dla współczesnego modelu szkolnictwa? Na pewno jest ich wiele. 
Szczególnie polecam nauczenie się skupienia, relaksacji, medytacji, czy wreszcie nauczenie się myślenia w sposób, który jednocześnie wykorzystuje logikę i wyobraźnię.
Oczywiście dużą pomocą mogą być także wyspecjalizowane treningi psychologiczne z zakresu interpersonalnego czy inteligencji emocjonalnej.

Także mój mailowy kurs relaksacji jest doskonałym uzupełnieniem dla oferty rozwojowej współczesnego szkolnictwa.

  

12  lipiec  2009
 

Wyciszenie
Znany amerykański szkoleniowiec - Brian Tracy - napisał kiedyś, że najważniejszym elementem sukcesu jest spokój umysłu. 
Konkretnie to Brian Tracy omawia siedem składników sukcesu (zdrowie, udane związki, niezależność finansowa, wartościowe cele, samopoznanie, samorealizacja), ale na pierwszym miejscu stawia spokój umysłu. 

Myślę, że jest to bardzo głębokie podejście, świadczące o dużej dojrzałości tego trenera (specjalisty od sukcesu). Tracy uważa, że faktycznym kryterium oceny wartości danej sytuacji jest to, ile w niej doświadczamy spokoju. Spokój jest odbiciem naszej wewnętrznej harmonii, wyrazem zgody z wewnętrznymi przekonaniami i wartościami.

Osobiście widzę to w ten sposób, że spokój jest ważnym aspektem naszej świadomości; 
dlatego obecność spokoju w tym, co doświadczamy jest wyrazem bycia obecnym (tj. świadomym) w naszym życiu. 
Jeżeli jesteśmy głębiej świadomi, to jest to faktyczną miarą naszego szczęścia. 


Np. wyobraźmy sobie taką sytuację : ktoś jedzie na urlop w jakieś malownicze i urokliwe miejsce. Osoba taka może przeżyć dwie zupełnie skrajne sposoby doświadczanie tego czasu 
(jak i oczywiście cały wachlarz form pośrednich). 

Z jednej strony – sytuacja pozbawiona spokoju: wczasowicze kłócili się między sobą, ciągle czuli się napięci, wszystko ich denerwowało i mieli stałe odczucie wewnętrznego dyskomfortu.

Drugi wariant – dużo spokoju: osoby poczuły się zatopione w uroku miejsca i wspólnie spędzonych chwil; czuli, że pogłębia się zarówno ich osobisty kontakt między sobą, jak i poczucie kontaktu z przyrodą, z gwiazdami, z kosmosem. 
Obecność wewnętrznego spokoju oznacza tu harmonię, wewnętrzną radość, bycie bardziej przytomnym i obecnym "tu i teraz". 

Po prostu jednym z aspektów naszej świadomości - oprócz wyobraźni, miłości i wewnętrznej świetlistości - jest właśnie spokój. Jeżeli brakuje nam spokoju, to powinniśmy zwiększyć poziom własnej samoświadomości - poprzez rozluźnienie napięć i uwolnienie się od chaotycznej gonitwy myśli. Poczuj, że bardziej powróciłeś do chwili tu i teraz, a wtedy odczujesz, że jakość Twojego życia i jakość tego co robisz – podniosły się.

Spokój, a jakim tu mówię, to nie tylko pewien rodzaj oderwania się od codziennych zmartwień, jaki mamy podczas urlopu – ten wewnętrzny, spokojny aspekt umysłu - może być doświadczany także podczas dni codziennych i podczas codziennych obowiązków.
Chodzi po prostu o to, by bardziej powrócić do chwili "tu i teraz", by bardziej i pełniej być świadomym tej sytuacji, w której aktualnie jesteśmy – niezależnie czy jemy obiad, czy wypełniamy dokumenty, czytamy książkę, czy też zamiatamy podłogę. 
W każdej sytuacji możemy pozostawać świadomi, przytomni, wolni od chaotycznych myśli.


W tamtym roku nagrywałem płytę z muzyką relaksacyjną pt. „Wyciszenie”. Jednym z zamierzeń jej było osiągnięcie silnie wyciszającego i nastrojowego klimatu 

– dla osób, które poszukują muzyki będącej wytchnieniem i wsparciem w chwilach napięcia, 
a także takiej muzyki która pozytywnie i twórczo wpływała by na nasz umysł, kiedy leci sobie w tle różnych czynności. 
Np. często lepiej pisze mi się teksty (książki, artykuły itd.), gdy słucham czegoś takiego. 
Lubię np. niektóre kawałki Pata Methenego, gdy tworzą klimat i lekkość, ale momentami (inne utwory) są już przeładowane - i wtedy juz do takiej roli się nie nadają.

No i właśnie w ten sposób powstała płyta „Wyciszenie”, która ostatnio trafiła do sprzedaży - czyli miała przesłanie by mogła wyciszać, koić, tworzyć klimat i by była miła dla ucha. Zrobiłem ostatnio do niej stronę reklamową, na której można posłuchać niektórych jej fragmentów: 
Wyciszenie - płyta CD.

Z muzyką tą związana jest też taka historia, że kiedy w tamtym roku wyjeżdżałem z Gosią nad Morze Śródziemne, to wziąłem ze sobą na odtwarzaczu mp3 wstępną wersję tej płyty. Chciałem sprawdzić, jak będę odczuwał tę muzykę w jakichś szczególnych okolicznościach przyrody. I będąc już na miejscu często wypływałem w morze na kajaku, mając na uszach słuchawki z tymi utworami. 
Miałem wrażenie, że naprawdę dobrze (czy może nawet „magicznie”) prezentują się one w takich niecodziennych okolicznościach. No i ostatnio, gdy słuchałem tej muzyki po jej wydaniu – poczułem się na nowo kołysany przez lazurowe fale morza, zatopiony w błękicie nieba – ciągnącego się aż po horyzont. 

 

   

 

6  lipiec  2009
 

Choa Kok Sui
Jeszcze wiele lat temu zastałem sympatykiem działalności Choa Kok Sui. Cho Kok Sui jest z pochodzenia chińczykiem, który mieszkał na Filipinach (w tym punkcie jest podobny do Mantak Chia, mistrza taoizmu i Qi Gongu - autora: "Miłosny potencjał kobiety/mężczyzny"). Będąc z wykształcenia chemikiem pracował (Choa Kok Sui) jako specjalista od marketingu w dużej firmie chemicznej. W międzyczasie zgłębiał jogę i techniki uzdrawiania, których uczył się u swojego mistrza na Filipinach.
Z czasem Cho Kok Sui rozwinął bardzo dojrzały system o nazwie Pranic Healing. 
Na język polski zostało przetłumaczonych kilka jego książek - m.in. "Stara sztuka uzdrawiania". 


Jest wiele powodów, dla których system działalność Choa Kok Sui i system Pranic Healing (praniczne uzdrawianie) uważam, za szczególnie dojrzałe. Głównie dlatego, że jego podejście jest integralne i całościowe - podobnie jak Kena Wilbera (Ken Wilber uważany za ważnego lidera psychologii transpersonalnej, jest wybitnym współczesnym teoretykiem poznania - zestawiającym wnikliwie zdobycze kultury Zachodniej i Wschodniej; szczególnie interesujące tłumaczenia książek Kena to: Jeden Smak, Krótka historia wszystkiego...).

Komplementarne i integralne podejście Choa Kok Sui polega na wielu elementach. Po pierwsze, chociaż jego metoda jest bardzo skuteczna w wielu przypadkach bólowych i innych - zachęca on aktywnie do współpracy pomiędzy medycyną akademicką, a alternatywną.
Po drugie - mając dosyć sprawne naukowo-metodologiczne podejście - próbował on zastosować je do pranicznego uzdrawiania, badań nad jogą, czy np. badań nad jasnowidzeniem.

po trzecie - Choa Kok Sui jest bardzo sprawny społecznie: zorganizował bardzo sprawnie działający na całym świecie system Pranic Healing. Np. edukacja instruktorów tego systemu dla krajów najbiedniejszych - była sponsorowana, tak oby mieszkańcy tej części Ziemi (gdzie często nie ma funduszy na nowoczesne kliniczne leczenie) mogli poznawać tę metodę bezpłatnie.

Również prowadzone przez niego kursy obejmują rożne, dopełniające się dziedziny - m.in.: oczyszczanie, uzdrawianie i wzmacnianie energii (poprzez pranic healing), metody medytacji, proste formy Qi Gongu, zabezpieczanie się psychiczne, podstawy Fen Shui, podstawy technik transformacji energii seksualnej. 
Na stronie Integracja Absolutu zaprezentowałem opis medytacji dwóch serc, którą propaguje mistrz Cho Kok Sui (oprócz technik: Archatic Yoga): Medytacja Dwóch Serc. 

Bardzo ciekawą aktywnością organizacji Pranic healing jest darmowe zdalne (na odległość) uzdrawianie potrzebujących poprzez duże grupy wolontariuszy. Można wpisywać imię i nazwisko danej osoby (lub kilku osób - oddzielonych przecinkiem), która potrzebuje wzmocnienie energią uzdrawiającą - pod adresem: free healing list
(wpisujemy je w okienku po prawej stronie i naciskamy "Send the Healing Request").

Jest to dobry przykład na wyważone połączenie działalności charytatywnej i dobrego prosperowania - organizacja Choa Kok Sui sprawnie sobie radzi z finansami, a jednocześnie wykonuje także działania bezpłatne. 

Ostatnio napotkałem na stronie pranichealing.com dwa interesujące filmiki (po angielsku):

wywiad o Pranic Healing - TV
wykład mistrza Co
Pierwszy z nich pokazuje program z amerykańskiej telewizji, w którym uzdrawianiem pranicznym zajmuje się lekarz medycyny akademickiej, Jest tam mowa, ze ponad stu lekarzy i pielęgniarek wzięło ostatnio udział w szkoleniach z zakresu pranicznego uzdrawiania.
 
Oglądając to ma się wrażenie, że społeczeństwo zachodnie jest mniej antagonistyczne i dogmatyczne, niż polskie. W Polsce często jest tak, że naukowcy chcą być zatwardziałymi materialistami, a z drugiej strony wielu katolików uważa, że wszystko poza wiarą katolicką wynika z działania sił nieczystych (w odróżnieniu od sił duchowych katolickich, które są pobłogosławione przez Ducha Świętego). Sądzę, że to skrajne uproszczenie - intencje czynią daną energię pozytywną, lub negatywną. 

To taki nasz polski galimatias i "misz-masz". Myślę, że otwartość jest niezbędna w nauce, a miłość, tolerancja i cierpliwość - to bardziej duchowa droga, niż skrajne trzymanie się swoich poglądów. 
 

 

23  czerwiec  2009
 

Relaksacja może być pomocna w życiu
Ostatnio pojawiły się problemy na serwerze (gdzie jest zamieszczony ten blog, a także niektóre uzupełniające materiały do mailowego kursu relaksacji). 
Na szczęście zostały już one usunięte i powinno być teraz wszystko dobrze.

Aby usprawnić komunikację zmodyfikowałem dwa adresy (blogu i kursu) na następujące: 
www.seremet.org/blogg - mój blog - Rafał Seremet - harmonia życia i rozwój wewnętrzny
www.seremet.org/kurs-relaksacji - strony związane z mailowym kursem relaksacji

Problemy, jakie występowały ostatnio z tymi stronami to dobra okazja do ćwiczenia relaksacji w życiu codziennym. Podoba mi się ujęcie obudzonego stanu świadomości, jako dopełniającej się przestrzeni (tzw. "pustki", czyli spokoju i mądrości) oraz współczucia (czyli: aktywności, miłości).
Jest to bardzo praktyczne spojrzenie na temat - czujny i spokojny stan  świadomości jako dopełniający się spokój i energia, dopełniająca się miłość i mądrość. 
Kiedyś ktoś słusznie zauważył, że wobec swoich własnych problemów najlepiej zachowywać spokój (czyli nieco dystansu), a wobec problemów innych ludzi (np. naszych znajomych, przyjaciół, rodziny, czy tzw. "obcych osób") - postawę miłości. 

Błędem byłoby ustawić się odwrotnie - mieć wielki dystans do zmartwień innych i bardzo duże przewrażliwienie na punkcie swoich własnych problemów. Dystans do własnych problemów jest naprawdę bardzo rozwojowy, a wrażliwość i miłość wobec innych - dają nam poczucie głębi i sensowności życia.


Czytałem ostatnio w książce omawiającej życie i twórczość Kena Wilbera (Ken Wilber - Pasja myślenia), że Wilber przechodził bardzo wielkie pytania egzystencjalne, kiedy miał około 20 lat, a wcześniej pasjonował się głównie naukami ścisłymi. Potem skupił się na łączeniu medytacji i psychologii. Rozwijał się wewnętrznie, bo czuł taką wewnętrzną konieczność - poczucie nieszczęścia i głębokie zapytanie o sens życia. Z czasem zaowocowało to odkryciem bardzo głębokiej harmonii i stabilności.

Osobiście znajduję tu spore podobieństwo odnośnie swojej osoby. Także bardzo dobrze czułem się w sferze nauk ścisłych. Zastanawiałem się nawet we wczesnej młodości: "dlaczego tak dobrze idą mi języki obce, skoro jestem bardzo mocny z matematyki?" 
Oczywiście takie pytanie jest trochę bezsensowne, ponieważ ten sztywny podział na uzdolnienia ścisłe i humanistyczne jest bardzo umowny. Raczej wskazana jest równowaga pomiędzy tzw. artystyczną półkulą mózgu (prawą) i logiczną (lewą). 
A poza tym dziedziny takie jak np. języki obce, czy muzyka - mają w sobie zarówno dużo elementów pozalogicznych, jak i elementów ścisłych.

W moim przypadku było to tak, że bardzo głębokie, i bardzo mocno odczuwane, egzystencjalne pytania o sens i wartość życia pojawiły mi się około 16-go roku życia. W wyniku tego zacząłem zgłębiać relaksację i psychoterapię, filozofię i medytację.  W zasadzie około 20 roku życia czułem dosyć wyraźną wewnętrzną odpowiedź - czułem wewnętrzną jasność i radość. 
Chociaż nie należy tego rozumieć, że nie przechodziłem już potem żadnych etapów swojego rozwoju - było ich jeszcze kilka.

Jeśli chodzi o dorobek Kena Wilbera - nietuzinkowego połączenia naukowej elokwencji z głęboką mistyką i dużym samorozwojem osobistym - to szczególnie lubię: 
- Ken Wilber, Jeden Smak (pamiętnik osobisty z jednego roku jego życia), oraz:
- Frank Visser, Ken Wilber - Pasja myślenia (ksiązka o Kenie Wilberze); 
chociaż jest jeszcze kilka jego bardzo ciekawych książek przetłumaczonych na język polski. 

  

 

20  czerwiec  2009

PRZERWA w działaniu bloga

Przez ostatnie dwa tygodnie występowały problemy w funkcjonowaniu bloga.
Wynikły one z dwóch przyczyn: po pierwsze nie było mnie na miejscu, a po drugie - pojawiły się jakieś problemy na serwerze.

Problemy te już zostały usunięte, ale dla wszelkiej pewności, dodatkowo został nieco zmodyfikowany adres na: www.seremet.org/blogg 

Od dnia 23-go czerwca zaczną pojawiać się od nowa kolejne wpisy na blogu