15 sierpień 2011
 

Lato życia
Starożytni Chińczycy porównali cykl życia człowieka do cyklu pór roku i rytmu dobowego.
Podobnie jak doba składa się z nocy, poranka, przedpołudnia, popołudnia, i wieczoru, tak też nasze życie składa się z narodzin, dzieciństwa, młodości, okresu dojrzałego i starości.

Śmierć i narodziny klasyfikuje się w żywiole wody i wiąże się je z zimą (oraz dobowo: nocą).
Zima jest bardzo ważna, ponieważ umożliwia następowanie przemian; w zimie przyroda może odpocząć, by na wiosnę na nowo wydać plony.
Podobnie każdy człowiek w czasie snu całkowicie wyłącza się z aktywności zewnętrznej. Dzięki temu układ nerwowy i cały organizm człowieka mogą się zregenerować, by na nowo poczuć "nowonarodzonym".
Oczywiście nie zawsze nasz sen jest odpowiednio głęboki i regenerujący, ale zawsze jest on jakimś krokiem w kierunku odbudowy sił życiowych. Warto poprawić jakość swojego snu poprzez odpowiednie wyciszenie się i nastrojenie podczas zasypiania.

Możemy uaktywnić ten proces regeneracji i odmładzania organizmu m.in. poprzez nauczenie się jakichś technik relaksacyjnych, bądź nauczenie się medytacji.
Techniki relaksacyjne opisałem m.in. w moim darmowym mailowym kursie relaksacji, a krótkie wprowadzenie do medytacji znajduje się m.in. w artykule medytacja.


Medytacja zasadniczo jest niczym zima – na jakiś czas przechodzimy ze stanu aktywności w stan spoczynku, po to, by zebrać nowe siły do funkcjonowania. Odkrywamy wówczas jakąś głębszą podstawę naszej świadomości. Odkrywamy co oznacza być świadomym samym w sobie - tak jak każdy namalowany obraz posiada zazwyczaj białe tło, na którym go malujemy, tak też procesy myślowe i obrazy powstające w naszym umyśle wydarzają się w jakiejś ogólnej przestrzeni naszego umysłu.  
Każdy człowiek doświadcza czegoś takiego podczas snu, jednak podczas medytacji jesteśmy jednocześnie wyciszeni oraz równocześnie głęboko świadomi. 
 
Medytacja, podobnie jak zima i żywioł wody, ma związek z naszymi nerkami – odbudowuje siły życiowe nerek, będących niczym spichlerz naszej długowieczności.
Koresponduje ona z fazą śmierci i narodzin. Medytacja, jeśli faktycznie zanurzymy się w jej głębokiej obecności, jest niczym odradzanie się na nowo, i patrzenie na wszystko wciąż świeżymi oczyma. Pomaga nam to zarówno lepiej zachowywać młodość fizyczną, jak i uzdrawiać naszą psychikę z niepotrzebnych bagaży i urazów życiowych.

Wczesne dzieciństwo porównywane jest natomiast do wiosny. W tradycyjnych Chinach fazę tę nazwano drewno – drewno, czyli drzewo jest zielone, zaczyna się intensywnie zielenić na wiosnę i kojarzy się z szybkim wzrostem, podobnie jak dzieciństwo.

Końcówka okresu dzieciństwa to okres dojrzewania – przygotowanie do stanie się dorosłym. Jest to niczym wczesne lato i gorący okres następujący po wiośnie. Dojrzewanie, adolescencja, to okres nie tylko dużej aktywności układu hormonalnego, ale także wielkiej intensywności życia emocjonalnego. Przemianę taką nazwano ogniem.

W końcu pora na przemianę ziemi – okres bycia dorosłym. Jest to niczym środek lata i środek dnia. Dorosłość to w zasadzie główny okres naszego życia.
Dojrzała dorosłość powinna oznaczać stabilność i zmierzanie w życiu tam, gdzie faktycznie chcemy zmierzać. Dorosłość powinna cechować się harmonią i umiejętnością współpracy z naszym otoczeniem i warunkami, w których żyjemy.

Oczywiście nie jest tak, że będąc dorosłym nie możemy już doświadczać pasji okresu młodzieńczego, czy zachwytu nad życiem z okresu dzieciństwa.
Bardziej przypomina to duży okrąg, w którym zawierają się poprzednie, mniejsze okręgi.
Po prostu dorosłość zostaje wzbogacona o nową dodatkową cechę, którą jest doznanie harmonii i stabilności, jakie kojarzy nam się z przyjemnym ciepłem późnego lata.
 

 


15 maj 2011
 

Japońska wiśnia w kraju kwitnącej wiśni
Ciekawostką jest to, że słynna japońska wiśnia w Japonii nie jest jadalna. Po prostu ta japońska wiśnia (sakura) kwitnie jedynie dla kwiatów, tworząc malowniczy krajobraz, nadając scenerii swoisty urok i piękny zapach. A zatem Japończycy ogólnie nie znają smaku owoców wiśni, a w sklepach można tam kupić jedynie bardzo drogie kalifornijskie czereśnie.

Gdy ponad 10 lat temu spędziłem w Japonii cały rok, to przyjechałem akurat w okresie kwitnienia wiśni. Cała wyspa Honsiu była dzięki temu niezwykle malownicza.
Mieszkałem wówczas w Gunma Ken (słowo Ken oznacza: prefektura, coś jak nasze województwo) nieopodal dużego miasta Maebashi i mniejszego miasteczka Numata.
Okolica była bardzo malownicza i górzysta.
 
Zimą zazwyczaj spadało tam po kilka centymetrów śniegu. Ale tamten rok był nietypowy: w dniu Wigilii Bożego Narodzenia w mim ogródku kwitły jeszcze kwiaty, za to od nocy spadło z metr śniegu, i codziennie spadało tak dużo jeszcze przez dwa tygodnie. Mówiono, że to najbardziej śnieżysta zima od siedemdziesięciu lat. Oczywiście na mnie nie robiło to wrażenia, bo w Polsce śnieżyste zimy są raczej normalne.
W samym Tokio natomiast, które leży bardziej na południe, zazwyczaj spada zimą około centymetra śniegu, który leży tam jedynie przez kilka dni w roku.

Jednak wiosna była naprawdę urokliwa. Nieco cieplejsza niż w Polsce, bardzo słoneczna, i do tego wyspiarski klimat sprawiał, że powietrze wypełniała odświeżająca morska bryza.
I do tego wszędzie, na każdym skwerku, przy każdej ulicy - morze kwitnących i pachnących kwiatów sakury - japońskiej wiśni.
Taka wiosenna świeżość mobilizuje w człowieku postawę kreatywną i bardziej twórczą.
Podobnie, gdy budzimy się rano, i czujemy energię wschodzącego słońca i budzącego się dnia. Wówczas odkrywamy w sobie taką świeżość roślinki w pierwszej fazie wzrostu, która po prostu pnie się do góry, by wystrzelić ku słońcu.

I ten element wiosny, nazywany w medycynie chińskiej drewnem, możemy odkrywać w sobie zawsze - niezależnie od pory roku, czy naszego wieku.
Ktoś może czuć się zmęczony i wypalony życiowo, gdy ma lat kilkanaście, czy lat kilkadziesiąt. Ale z drugie strony - ktoś może odczuwać twórczy i kreatywny aspekt świadomości mając lat czterdzieści, sześćdziesiąt, czy np. dziewięćdziesiąt.
Ponieważ jest to jakiś aspekt przemiany energetycznej, która wydarza się w nas każdego dnia.

Codzienny dobowy rytm przemian jest taki, że sen jest jak umieranie tego co stare i minione, a budzenie się rano jest niczym wstawanie do życia zupełnie od nowa, z umysłem początkującego, z umysłem dziecka, które zachwyca się wszystkim, co pojawia się mu przed oczami.
Możemy na nowo dostrzec piękno otaczającej nas zieleni i kwiatów, na nowo zachwycić się napotykanymi ludźmi, na nowo poczuć, że cała przestrzeń wypełniona jest energią życia i harmonii, energią miłości i obecności.
 

 

28 kwiecień 2011r

Wiosna, Wielkanoc i Zmartwychwstanie
Wielkanoc obchodzona jest  w pierwszą niedzielę po pierwszej wiosennej pełni Księżyca. Dzień obchodów wyznaczono na soborze nicejskim w 325. W tym roku Wielkanoc była stosunkowo późno, więc wiosenna przyroda obudziła się już na dobre.

Mój znajomy, podczas rozmowy telefonicznej, zapytał mnie co sądzę o Zmartwychwstaniu. Oczywiście to trudny i dla wielu osób newralgiczny temat. Osobiście postrzegam Święta Wielkanocne zarówno w płaszczyźnie religii katolickiej, jak i w płaszczyźnie uniwersalnej i ponad-religijnej.
Na płaszczyźnie religijnej Wielkanoc uważana jest za najważniejsze święto katolickie (także w wielu innych Kościołach chrześcijańskich), korespondujące z procesem zbawczym.

Na płaszczyźnie bardziej uniwersalnej - istnieje bardzo duża analogia między religijną ideą zmartwychwstania, a wiosennym odradzaniem się życia. Niektórzy zarzucają idei świąt Wielkanocy to, że nawiązuje ona do przedchrześcijańskich obchodów wiosny.
Wg mnie to nie jest żadna ich wada. Dobrze, że jakaś tradycja religijna odnajduje się w jakimś szerszym kontekście.
Dla mnie dużą zaletą wielu świąt Kościoła jest to, że nawiązują one do rytmów natury i różnych obchodów świąt obchodzonych od wieków. Podoba mi się, że Wielkanoc nawiązuje do cyklów księżyca, do budzenia się życia ze stanu uśpienia; wyraża odradzanie się na nowo.

Tajemnicą życia jest doświadczanie przemiany umierania i odradzania się na nowo - przemiany jaką zauważamy w rytmie przyrody oraz jakiej doświadczamy w swoim własnym życiu wewnętrznym.
Dzięki temu, że umiera stara chwila - nowa pojawia się z całą pełnią swojej świeżości i piękna.
Jeśli chcemy, by nasze życie nie było szare, by nie popaść w nadmiernie drętwą rutynę, to pozwólmy starym chwilom umierać i na nowo odkrywać cud wszechświata w każdym momencie życia. Pozwólmy umierać naszym smutkom, żalom, złościom i troskom;
niczym niewinne dzieci zauważajmy wzrastające kwiaty, śpiewające ptaki, wschodzące słońce ie magazynu naszych sił życiowych, jak ładowanie akumulatora potrzebnego do rozruchu.  
W Polsce bardziej znany jest system Tai Chi Chuan, ale w istocie Qigong i Tai Chi - są jednym. 

Tai Chi rozwinęło się później - właśnie z Qi Gongu. Tai Chi to po prostu taki Qigong, który ma zastosowanie zarówno zdrowotne, jak i bojowe. Qi Gong natomiast przede wszystkim koncentruje się na zdrowiu i harmonii, chociaż oczywiście ma wartość bojową, ponieważ wzmacnia nasze ciało i energię. Np. słynna Żelazna Koszula - technika, która czyniła wojowników niepokonanymi, to wprowadzenie do zewnętrznej sztuki walki elementów wewnętrznych, czyli Qigongu. Na wydechu napinasz świadomie swoją tkankę mięśniową, z jednoczesnym wysyłaniem Chi w tym kierunku.
Czyli to trochę jak metoda Jacobsona, wykorzystana w specyficzny sposób (bojowo, lecz z dużą samoświadomością i relaksem).
  
Ale, ogólnie mówiąc, ruchy Qigong'u są prostsze, ponieważ koncentrują się na kultywowaniu sił życiowych i harmonii w ciele, podczas gdy ruchy Tai Chi są nieco bardziej "taneczne" i "teatralne", ponieważ służą zarówno wytworzeniu przepływu energii Chi, jak i jednocześnie są blokami i atakami sztuki walki.
 

Kiedy około 20 lat temu przebywałem na Tajwanie, to poszukując tam w różnych świątyniach jakiegoś inspirującego mistrza duchowego, zetknąłem się właśnie z imponującym i wielkim (choć jednocześnie bardzo skromnym i prostolinijnym) mistrzem Qi Gong. Przyjeżdżał on raz w tygodniu do pewnej świątyni, aby dzielić się tam wiedzą i umiejętnościami z mnichami praktykującymi Zen.
Na co dzień mieszkał w Tajpej, stolicy i największym mieście Tajwanu, razem ze swoja żoną i synem. Żona i syn także zajmowali się QiGongiem. Mistrz prowadził u siebie w mieszkaniu grupy QiGongu, a także gabinet akupunktury. Jego nauczyciel pochodził z Hongkongu.

Ów mistrz Qi Gongu był naprawdę imponujący i inspirujący, nie tylko świetnie orientował się i czuł przepływ energii życiowej w ciele człowieka, ale także odkrył w QiGongu potężne narzędzie do osiągania duchowego wglądu. Uważał, że odkrycie świata Chi, jest tym samym co odkrycie ostatecznej Pustki w oświeconych naukach buddyjskich. Innymi słowy - faktycznie emanował imponującą, harmonizującą i oświecającą energią (ciała i ducha).

Potem po latach zetknąłem się jeszcze z inną linią QiGongu, wywodzącą się z okolic Shaolin - Dżun Juań, nauczany przez mistrza Sjui Min Tan'a. Jest on (ten styl) bardziej relaksacyjny i kontemplacyjny i obecnie więcej na nim bazuję, niż na tym pierwszym.
Jednak każdy Qi Gong to po prostu pewien chiński (staro-chiński) sposób przekazywania jogi, zasad harmonii i zdrowia, zasad życia.


Ostatnio (26-27 marzec 2011) poprowadziłem w Warszawie warsztat, który jednocześnie przybliżał podstawy Qi Gong, jak i podstawy Shiatsu. Co ciekawe - była to moja propozycja z cyklu: pogłębianie technik relaksacji i harmonii.
Oczywiście zarówno Qigong, jak i Shiatsu (japoński masaż punktowy) mają ogromną wartość relaksacyjną i regenerującą dla człowieka. W sumie obie metody opierają się na prostocie, naturalności oraz pogłębionym i bardziej świadomym czuciu swojego ciała. 
 
Qi Gong zasadniczo służy harmonizowaniu i wzmacnianiu siebie, chociaż bywa wykorzystywany jako metoda leczenia kogoś;
natomiast Shiatsu zasadniczo służy relaksowaniu i harmonizowaniu kogoś, choć jednocześnie działa harmonizująco na terapeutę, jak i można jego elementy stosować na samym sobie.
Dlatego oba te podejścia wg mnie znakomicie się uzupełniają.
Zauważyłem to jakiś czas temu na otwartych dniach jogi w Rzeszowie: pierwszego dnia prowadziłem grupę jedynie samego Qi Gongu, a drugiego dnia - osoby najpierw poćwiczyły godzinkę Shiatsu, a potem godzinkę Qi Gong. Zauważyłem, że w tym drugim przypadku (dzięki rozluźnieniu podstawowych napięć w ciele poprzez Shiatsu) uczestnicy szybciej i łatwiej weszli w odczuwanie ćwiczeń Qi Gong.
 
 

3 kwiecień 2011
 

Kontynuacja mojego Bloga
Kilka osób prosiło mnie ostatnio w Warszawie (podczas jednego z kursów), bym bardziej regularnie dokonywał wpisów na swoim Blogu.
Po namyśle - przyznałem im rację. Spróbuję nieco częściej dokonywać uaktualnień. Może mieć to wartość dla Czytelników i dla mnie, jako autora - może to inspirować do bardziej świadomego, skupionego i głębokiego postrzegania rzeczywistości.
Wspólnie jest trochę łatwiej osiągać  dobrą jakość i wewnętrzną harmonię - umysły ze sobą rezonują, tworząc silniejsze pola świadomości.
 
A zatem - zapraszam tutaj częściej.
Jeżeli faktycznie uważacie, że warto częściej uaktualniać tego Bloga
- napiszcie do mnie maila: info@seremet.org
 

 
21 wrzesień 2010  

Kiental w Szwajcarii i Shiatsu oraz świeże pieczywo ze starego chleba
Czasami, gdy mam stary chleb lub lekko czerstwe bułki, to odgrzewam je w piekarniku-  dodając nieco wody (np. w foremce ustawionej na dole). Dzięki temu pieczywo staje się na nowo bardzo świeże - smakuje i pachnie niczym dopiero co upieczone. 
Metodę tę polecił mi pewien znajomy z Kanady, w czasie gdy przebywałem pierwszym razem 3 miesiące w Kiental w Szwajcarii. 

International Macrobiotic Institute w Kiental prowadził i prowadzi najróżniejsze szkolenia związane z medycyną holistyczną, m.in. innymi są oni bardzo dobrym Centrum Shiatsu w Europie. 

Gdy dawno temu po raz pierwszy przyjechałem do Kiental, to miałem początkowo nieco sceptyczny stosunek do tego miejsca - tzn. do Europejczyków i metod rozwoju nauczanych w Europie Zachodniej.  
Oczywiście sam też jestem Europejczykiem, ale wówczas bardzo fascynowały mnie zdobycze Azji. 
No i Shiatsu oczywiście też ma silne korzenie azjatyckie (jest połączeniem współczesnej medycyny zachodniej z tradycyjną medycyną chińską, które rozwinęło się w Japonii), ale nauczano go w Szwajcarii. 
Ja natomiast byłem wówczas po dosyć intensywnym treningu duchowym w świątyniach koreańskich (Korea Pd. - oczywiście). 

Jednak ostatecznie całkowicie zmieniłem swoją oceną społeczeństw zachodnich i ich profesjonalności. Po pierwsze Kiental zachwycił mnie swoją organizacją pracy (wówczas zarówno tam pracowałem i jak i trochę uczyłem się niektórych metod). 
Po drugie, gdy już w końcu rozpocząłem intensywne uczenie się Shiatsu w Kiental, odkryłem że podchodzą oni bardzo profesjonalnie i rzetelnie do procesu uczenia i nauczania. Nacisk położony jest na biegłość praktyczną w danej metodzie. 


Tak więc szkoła Shiatsu w Kiental była dla mnie fajnym podsumowaniem mojego wieloletniego zainteresowania terapią poprzez ciało, a także mojego zainteresowania meridianami i punktami akupunktury. Samo słowo Shiatsu z japońskiego oznacza "uzdrawiający ucisk dłonią" i niekiedy na angielski ludzie tłumaczą to w rodzaju "touch for health" (dotyk dla zdrowia). 
Jest to zatem zasadniczo: japoński uciskowy masaż punktowy - jednak nie do końca. 

Po pierwsze w Shiatsu stosuje się nie tylko uciski dłonią (głównie kciukiem, lub całą dłonią), ale także łokciem, kolanem, czy stopą. Poza tym w Shiatsu, oprócz nacisku, stosuje się także rozciągania, rotacje (kręcenia) w stawach, czy pulsację tkanki. 
Jest to (shiatsu) bardzo fajny rodzaj terapii - oddziałuje na tkanki, odmładza je i ożywia, działa przeciwbólowo, a także równoważy emocje, odpręża i odstresowuje, dodaje sił do sprawnego funckcjonowania w codzienności. 

  

 

2 wrzesień 2010
 

Warsztat Potencjału Umysłu i Relaksacji
Poprowadziłem ostatnio w Warszawie (28-29 sierpień) warsztat na temat rozwijania potencjału umysłu oraz podstawowych i zaawansowanych technik relaksacji. Było sympatycznie. 

Chciałbym prowadzić w miarę regularnie spotkania o takiej tematyce. Warsztaty są bardzo atrakcyjne finansowo, tzn. mam na myśli, że cena jest zdecydowanie promocyjna. 
W międzyczasie odbędzie się taki warsztat w Rzeszowie (początek października), 
a w dniach 22-23 styczeń 2011 zaplanowany jest kolejny taki warsztat w Warszawie. 

Warsztat "Relaksacja i potencjał umysłu" z jednej strony jest odpowiedzią na zainteresowanie uczestników mailowego kursu relaksacji (zob. tutaj) na potrzebę spotkania się z innymi uczestnikami i prowadzącym, a z drugiej strony - idzie trochę dalej niż tematyka kursu. 

Chodzi mi nie tylko o to, aby inni uczestnicy mogli się ze sobą spotkać i poznać osobiście osobę prowadzącą, ale także o to, by mogli jeszcze raz uporządkować całą tematykę i poznać zagadnienia uzupełniające. 
Ponadto zawsze można - poprzez pytania i odpowiedzi - zwrócić uwagę na jakieś inne ważne zagadnienia, które pojawiają się indywidualnie, zależnie od danego przypadku. 
Przed warsztatem ktoś pytał, czy będzie to jedynie wykład teoretyczny, czy będą to jakieś ćwiczenia praktyczne? Oczywiście jest to przewaga praktyki z niezbędnym minimum teorii. 

Kto przybył na ten warsztat? Bardzo rożne osoby - była duża rozpiętość uczestników. Np. był pewien młody student psychologii i była pani zajmująca się zawodowo psychoterapią, jak również były osoby po prostu poszukujące harmonii, interesujące się autoterapią, bądź też osoby interesujące się rozwojem duchowym. 
Były też dwie panie związane z kosmetyką i mające na co dzień kontakt z klientem oraz osoby nie zajmujące się zawodowo żadna terapią, a po prostu pragnące lepiej zrozumieć siebie. 

Wydaje mi się, że połączenie formy "możliwości wzajemnego spotkania się" z formą "warsztatową", która dodatkowo pogłębia tematykę, jest optymalne i najbardziej ludziom odpowiada.  

 

 

 

23 sierpień 2010
 

lato - trochę słońca, trochę powodzi
W tym roku postanowiłem spędzić wakacyjny urlop w Polsce. Jest przecież u nas wiele pięknych miejsc. W zasadzie jakość wypoczynku nie zależy od miejsca, co raczej od naszej wewnętrznej postawy. Np. las - zależnie od stanu ducha - może wydać się czarującym i baśniowym miejscem, a innym razem jedynie zbiorem konarów i gałęzi, w którym nie ma kawiarni i wygodnych chodników. 

Tak samo jest z każdą uliczką, kawiarnią, miastem, czy czymkolwiek. Jeśli nie potrafimy odpoczywać, to nigdzie tak naprawdę nie odpoczniemy. A jeśli potrafimy - to wypoczniemy w prawie każdym miejscu. 
Na urlopie jest trochę więcej czasu dla siebie, możemy wyskoczyć z jakiegoś sztywnego schematu w rozkładzie dnia. Dobrzej jest też zmienić trochę otoczenie - np. wyjechać na wieś, gdy mieszkamy w mieście, czy tez odwiedzić znajomych w mieście, gdy mieszkamy na wsi. 
Zmiana państwa tez jest interesująca, tylko że wówczas musimy zużyć trochę energii, by odnaleźć się w zupełnie innym państwie, czy przestawić się na zupełnie inną dietę. 

Np. czytałem kiedyś o paradoksie wczasów wypoczynkowych dla górników. Gdy górnicy przyjeżdżali nad morze, to przez 2 tygodnie ich organizmy przystosowywały się do czystego powietrza. W tym czasie czuli się trochę słabo. 
Gdy już się zaadoptowali, to wracali do siebie, bo kończył się im urlop, i przez następne 2 tygodnie na nowo przystosowywali się do przemysłowego powietrza na Śląsku. Być może obecnie Śląsk jest już bardziej czysty i problem jest mniejszy.


Tego roku było w Polsce szczególnie dużo nieszczęść - najpierw tragedia samolotu prezydenckiego, a potem kilka powodzi jednego lata. Oczywiście szczerze współczuję wszystkim, którzy ucierpieli. 
Gdy myślę o tych wszystkich trudnych sytuacjach, jakich doświadczyli niektórzy, to przychodzi mi na myśl jedna bardzo ważna życiowa zasada: musimy nauczyć się wykorzystywać także trudne sytuacje do własnego rozwoju. 

Gdy jesteśmy nastawieni na rozwój, to łatwiej przychodzi nam akceptować to, co niesie życie, ponieważ przekraczamy kurczowe trzymanie się przyjemności. 
Trudne sytuacje maja to do siebie, że nie są przyjemne - konfrontują nas z wypartym lękiem i poczuciem bezradności. 
Jeśli naszym celem jest przyjemność, to trudna sytuacje jest tylko i wyłącznie nieszczęściem. Jeśli naszym celem jest rozwój, to trudna sytuacja, pomimo tego, że jest zazwyczaj nieprzyjemna, może wyzwolić w nas nowe siły i nową motywację do postępu. 

Kiedyś czytałem o tego typu zasadzie, o tym, że jeśli się rozwijamy, to zarówno przyjemne, jak i nieprzyjemne sytuacje są OK; 
gdy się nie rozwijamy, to miłe i łatwe okoliczności mogą nas rozleniwiać, a trudne sytuacje motywują nas i zmuszają do szukania wyjścia i pójścia do przodu. 


Kilka lat temu miałem tego typu doświadczenie. Nieodpowiedzialność mojego znajomego i współpracownika naraziła mnie na duże straty majątkowe. Powstał poważny problem. 
Jednak w końcowym rozrachunku sytuacja ta pchnęła moje życie w dobrą stronę, ponieważ wyzwoliła ukryte pokłady energii. Po jakimś czasie, gdy przekroczyłem psychicznie tę sytuację - odkryłem, że dużo zyskałem z tej trudnej sytuacji - przyspieszyła ona w jakimś stopniu mój rozwój i pomogła jeszcze lepiej funkcjonować. 

Oczywiście życzę wszystkim tylko samych pomyślnych splotów sytuacji i pogodnych chwil w życiu, ale gdy juz dopadnie nas coś trudnego - wykorzystajmy to do własnego rozwoju. 
 
 
 

21  marzec 2010
 

wiosna, odrodzenie życia i przejrzysta świadomość
Wiosenne odrodzenie w coraz bardziej ciepłych promieniach słońca. 
Od dziecka zawsze lubiłem zbliżającą się wiosnę - napawała mnie radością i twórczym entuzjazmem. Jednak zimę lubiłem również; sanki, bałwan, śnieżki - większość dzieci kocha coś takiego. 

W poprzednim poście wspomniałem, że na relaksację zapatruję się podobnie, jak na zimę. W cyklu rocznym zima jest pewnym okresem spoczynku i spojrzeniem do wewnątrz. Dzięki istnieniu zimy wiosna staje się piękniejsza i bardziej atrakcyjna. 

Podobnie relaksacja - jest krótką chwilą przerwy i spoczynku, by móc bardziej spojrzeć do wewnątrz i odbudować swoje siły. Relaksacja jest trochę jak sen, ale w czasie snu jesteśmy zazwyczaj całkowicie nieświadomi; w stanie relaksu procesy odbudowy sił życiowych wykonujemy bardziej świadomie i kierunkowo. 
Relaksacja dopełnia zatem zarówno nasz sen, jak i nasze funkcjonowanie. Dopełnia sen, ponieważ dzięki niej możemy o dowolnej porze dnia wykorzystać  regeneracyjne mechanizmu i walory snu (bez zasypiania, a jedynie poprzez chwilowe zwolnienie rytmu fal mózgowych), a także pozwala "zabrać" do dziennej aktywności i czuwania twórczy i kreatywny mechanizm snu. 

Jest natomiast dopełnieniem naszego funkcjonowania w ciągu dnia, ponieważ dzięki mechanizmom relaksacji, jakość naszego funkcjonowania znacznie się podnosi. Gdy mamy w sobie więcej sił i kreatywności - funkcjonujemy sprawniej i z wyższym poziomem jakości. 

Tak więc zrelaksowanie się w ciągu dnia może być dla nas niczym krótki okres zimy, po którym przychodzi wspaniały cud wiosny - po zrelaksowaniu się i zregenerowaniu, jesteśmy w stanie w ciągu dnia przejawiać świeżość postrzegania i działania.  

 
Pamiętam, że zacząłem interesować się relaksacją jeszcze w szkole średniej, a było to za sprawą programu o pozytywnym działaniu jogi, jaki obejrzałem jeszcze w szkole podstawowej. 
W tamtych czasach nie było raczej przysłowiowego "polowania na czarownice". 
Obowiązującą doktryną był marksizm, ale od czasu do czasu coś głębszego przedostało się do mediów, w imię badań naukowych i poznawania rzeczywistości. Myślę, że były to dobre czasy dla Kościoła, ponieważ przejawiał on wtedy ogromną szczerość. 
Np. mój ksiądz na religii wypowiadał się wówczas, że bardzo ceni sobie potencjalnego oddanego marksistę, który głęboko wierzy w to, co robi. oczywiście z jeszcze większym uznaniem wypowiadał się o mistykach z różnych kultur, czy to np. o Gandhim, czy np. o Buddzie. 

Oczywiście mówił o tym, o czym słyszał, bo za bardzo nie orientował się np. w nauczaniu powiedzmy: Lao Tsy, Aurobindo, czy Ramany Maharisziego itd. Ale chodziło o ogólną postawę - szacunek wobec szczerego poszukiwania wartości, szacunek wobec rozwijania się itd. 
Dzisiaj to trochę bardziej przypomina ostrą konkurencję i walkę na rynku paliwowym. 
A przecież najważniejsi są ludzi - ich rozwój i ich dobro. Biznes powinien być bardziej przy okazji - powinien wynikać z dobrej jakości. 


W każdym razie, gdy w podstawówce zobaczyłem obszerny blok programowy o jodze (nie tylko o asanach, czy diecie, ale także o medytacji), to niesamowicie mocno zainteresował mnie temat poszerzonych stanów świadomości. Stąd też, gdy w szkole średniej dotarłem do jakichś materiałów na temat relaksacji - z wielką pasją wszedłem w ten temat. 
Ciekawostką było także to, że wpadła mi w ręce wówczas (bardzo trudna do zdobycia) pozycja o technikach medytacji w jodze - dotarła do mnie od koleżanki, która dostała ją od poszukującego księdza (polscy księża podchodzili wówczas trochę inaczej do duchowości - mniej politycznie, a bardziej ze szczerością).


Co wówczas odkryłem? Odkryłem, że faktycznie istnieją w naszym zasięgu poszerzone i bardzo wartościowe stany świadomości, które bardzo zbliżają nas do naszej duszy, do naszego wnętrza, a jednocześnie pomagają nam twórczo wykorzystywać podświadomość. 
Najpierw odkryłem, że te poszerzone stany świadomości, pełne poczucia sensu i wewnętrznego światła - są bardzo blisko. Można do nich dotrzeć stosunkowo szybko, a nie po latach jakiegoś mozolnego wyrzeczenia. 
Oczywiście nie przekreśla to wartości czyichś lat wyrzeczeń. Chodzi raczej o to, że nie powinniśmy się paraliżować myślą, że dotarcie do naszego wnętrzna jest zbyt trudne. 

Dugą rzeczą, którą następnie odkryłem to fakt, że odkrywanie wnętrza bardzo pomaga w funkcjonowaniu na zewnątrz - w życiu codziennym i w świecie, który nas otacza. 
Odkrywanie wnętrza to przecież nie tylko jakieś pozytywne emocjonalne uniesienia - to także coraz bardziej jasna i przejrzysta świadomość, coraz większa harmonia i komunikacja pomiędzy ciałem, emocjami, umysłem i intuicją.

Dzięki świadomym operowaniu "zimą" (spokojną kontemplacją i skupieniem), w naszym życiu pojawia się coraz więcej "wiosny" (twórczego rozwoju, kreatywności i mocy życia). 

 
 

 

  
   
 
11  marzec 2010
 

koniec zimy - przejście z kontemplacji do działania
Wiosna co roku przynosi nowe odrodzenie życia, po kontemplacyjnej zimie. 
Dawni Chińczycy zwracali dużą uwagę na rytmy przyrody, odnajdując w niej analogiczny rytm i sens, jak w życiu człowieka. 
Zima - żywioł wody - to w tradycyjnych Chinach śmierć i narodzenie; wiosna natomiast porównywana była do niemowlęctwa i dzieciństwa. 

A zatem zima to kontemplacją, spoczynek, druga strona medalu aktywności. 
Życie nabiera uroku, dzięki zimie, ponieważ potem każda wiosna może na nowo ukazać swoją cudowność odrodzenia. 
W naszym klimacie zima jest często biała, pełna śniegu, niekiedy mroźna. Ta biel nasila odczucie kontemplacji, zadumy i zatrzymania się; kojarzy się z oczyszczeniem po całorocznej aktywności. 
W danych czasach rolnicy, po zakończeniu sezonu prac polowych, zimą mogli spotykać się w domu - rozmawiając, omawiając swoje przemyślenia i nowe plany, a gospodynie konwersując przędły wspólnie płótna. 

Czyli zima to pewne zwrócenie się do wewnątrz, po to by na nowo mieć dużo sił do działania w świecie zewnętrznym. 
Podobnie jest w naszym życiu codziennym i dobowym rytmie człowieka. Sen jest niczym zima, jest spoczynkiem, odpoczynkiem i zgromadzeniem nowych sił. Dzięki niemu na nowo budzimy się pełni świeżości. Bez snu nie potrafilibyśmy funkcjonować - nasz mózg bardzo szybko utraciłby zdolność do przetwarzania danych, gdyby nie okresy jego oczyszczania i resetowania wewnętrznych napięć. 
Tak więc w rytmie rocznym mamy zimy, dzięki którym na nowo co roku podziwiamy zieleń i cud wiosny, a w rytmie dobowym mamy sen, bez którego nasza sprawność życiowa bardzo szybko straciłaby swój dynamizm i skuteczność. 

Niekiedy jednak sen nie jest czynnikiem w pełni wystarczającym, abyśmy całkowicie odreagowali zmęczenie i napięcia dnia codziennego. czasami potrzebujemy nauczyć się relaksacji.
Relaksacja jest także niczym zima w naszym rocznym rytmie przyrody - jest zwróceniem się do wewnątrz, aby potem na nowo bardziej świadomie funkcjonować na zewnątrz. 
Relaksacja jest świadomym posługiwaniem się naturalnymi mechanizmami pracy mózgu. 
Pozwala nam to z jednej strony odreagować napięcia i zgromadzić nowe siły do życia, a z drugiej strony uczy nas funkcjonować tak, by mniej wypalać się, a mimo to osiągać lepsze rezultaty. 

Zrelaksowany umysł jest bardziej twórczy od zestresowanego, ponieważ mamy wówczas większy dostęp do swojej wyobraźni. Logika połączona z twórczą wyobraźnią funkcjonuje znacznie lepiej, niż samotna logika oparta na żmudnym staraniu się podbudowanym poczuciem bezsilności. 

 

 

 

 
 

27  luty 2010
 

bezsenność, sny i psychoterapia
Sen zajmuje bardzo dużą część naszego życia (zazwyczaj około 1/3, 1/4 życia). 
Warto zatem ten czas dobrze wykorzystać. 
Po pierwsze sen jest bardzo istotny dla naszego funkcjonowania, ponieważ podczas snu odpoczywamy i regenerujemy się. Tkanka nerwowa potrzebuje snu, aby wrócić do swojej sprawności i elastyczności - mózg musi przełączyć się z częstotliwości beta (szybka częstotliwość) do delta (wolna częstotliwość - występuje podczas fazy snu bez marzeń sennych i podczas bardzo głębokich faz medytacji). 
Po drugie sen i marzenia senne mają także znaczenie dla naszej psychiki - zwracał na to uwagę m.in. Freud w swojej metodzie analizy zawartości snów. Ale tego typu traktowanie snów (jako mających znaczenie dla naszej psychiki) możemy spotkać w wielu kulturach (np. w jodze tybetańskiej, czy u Aborygenów). 

Problem z bezsennością. 
Ogólnie osoby mające problemy z zaśnięciem mogą wykorzystać fakt, że zwolnienie częstotliwości beta do alfa dokonuje się poprzez monotonny rytm. 
Np. wykonywanie około 100 razy ćwiczenia kołyska (znanego z hatha jogi i lekcji WF-u) wprowadza organizm w spowolnienie rytmów mózgu. 
Podobnie mogą działać inne wewnętrzne działania: rytmiczna autosugestia w treningu autogennym (gdy powtarzamy cyklicznie "moja ręka jest ciężka" itd.), swobodne i płynne odliczanie (płynne liczenie rytmu oddechu, podczas relaksacji oddechem), czy odliczanie wsteczne od 100-1. 
Dlatego bardzo efektywną metodą był stary domowy sposób - liczenie baranków. 

Warto sobie uświadomić, że już samo zrelaksowanie się przed zaśnięciem może pomóc nam bardziej efektywnie wypoczywać podczas snu, ponieważ mózg bardziej płynnie i głęboko wchodzi wówczas w częstotliwości alfa i theta. 
Ciekawy sposób na twórcze wykorzystanie okresu snu proponuje autorka "Dzieci Indygo" - Doreen Virtue; proponuje by w momencie zasypiania zwrócić się do aniołów i istot duchowych z intencją, by sen działał oczyszczająco na psychikę, by pomógł oczyścić wewnętrzne bloki, które nas ograniczają i lęki, które nas krępują. Tego typu podejście (zbliżone - w znaczeniu wyrażania intencji przed zaśnięciem) spotkać możemy w wielu systemach rozwoju. 

Zapisywanie snów
Spory czas temu, gdy zaczynałem interesować się psychoterapią i metodami wewnętrznego rozwoju, stosowałem taką prostą metodę poprawiania kontaktu ze sobą: zapisywanie snów do zeszytu. Stosowałem tę metodę przez kilka miesięcy i pamiętam, że działała ona na mnie bardzo rozwojowo - odczuwałem więcej harmonii w ciągu dnia, bardziej kontaktowałem się z emocjami i wyobraźnią, byłem spokojniejszy, a moje sny stały się bardziej barwne, klimatyczne i klarowne.
W metodzie tej nie chodzi jednak o to, czy sny mają jakieś znaczenie, lub czy wyrażają nasze problemy, lub też czy mają jakieś znaczenie wewnętrznego wglądu, czy np. proroctwa.
Na pewno mogą być bardzo różne sny. Niektórzy np. wyrażają pogląd, że gdy śni nam się, że ktoś umiera, to może oznaczać to, że będzie długo żył. Trudno powiedzieć, ale istotne jest to, że sen nie musi oznaczać dosłownie tego, co widzimy.

Jednak w metodzie zapisywania snów chodzi o coś jeszcze innego; chodzi o to, że poprzez lepsze otworzenie się na sam fakt śnienia - w jakimś stopniu możemy także bardziej otworzyć się na siebie, a poprzez to odczuwać w codzienności więcej relaksu i harmonii. Nie jest tutaj aż tak ważne, co się nam śniło. 
Możemy wziąć sobie jakiś zeszyt z długopisem i położyć go gdzieś w pobliżu łóżka. 
Wówczas rano, bezpośrednio po przebudzeniu, skupiamy się przez chwilę na treści snu i go zapisujemy. Niekiedy możemy nawet zbudzić się w nocy, pamiętać sen i go zapisać.
Z kolei, aby łatwiej sen zapamiętać, można odpowiednio nastawić się w chwili zasypiania, np. poprzez afirmację "będę pamiętał swój sen i zapisze go po przebudzeniu".

Efektem czegoś takiego (zapisywania i uświadamiania sobie śnionych treści) jest stan większej harmonii i relaksu na jawie. Jest tak dlatego, że sen dzieje się na częstotliwości mózgowej theta. Jeżeli do codziennej aktywności beta wprowadzamy więcej częstotliwości alfa i theta, to mamy wówczas poczucie szerszej i pełniejszej świadomości, poczucie większej harmonii, relaksu i wewnętrznej życzliwości, większej akceptacji wobec siebie i świata. 
Dzięki temu lepiej odczuwamy wewnętrzną przestrzeń naszej świadomości, w której pojawiają się treści naszego umysłu i psychiki.

 

 



 

 powrót do góry strony