23 maja 2008

Tu i teraz. W komentarzach na dole strony Jurek wpisał cytat (mistrza Zen) o chwili teraz. Oczywiście w pełni się z tym zgadzam - teraźniejszość jest w naszym życiu szczególnie istotna. 
Niekiedy ktoś uciekamy myślami w przeszłość lub w przyszłość - tymczasem teraźniejszość jest tym potencjałem, którym faktycznie dysponujemy. 
Można oczywiście posługiwać się przeszłością lub przyszłością, ale nie powinniśmy w nie uciekać. 

Np. istniej taka metoda autoterapii, prosta i efektywna, że osoba stara się przypomnieć te przeszłe sytuacje, w których zachowywała się pozytywnie, czuła się pozytywnie i dokonała czegoś, co miało dla niej wartość. 
Tego typu ćwiczenia mentalne są wartościowe, ponieważ zwiększają naszą motywację. 
Cokolwiek robimy - czy jest to coś bardzo duchowego, coś codziennego, czy cos biznesowego - potrzebujemy motywacji, by być efektywnym. Dzięki motywacji robimy to lepiej, a to co robimy nabiera dla nas większego sensu. 

Stajemy się bardziej przytomni, bardziej zrównoważeni i pełni. 
Podobnie ktoś może sobie coś planować, wyznaczać cele, i badać swoje życie - dokąd właściwie zmierzam.

Jednak zawsze podstawą jest teraźniejszość. Jeżeli nie jestem w pełni obecny w chwili "tu i teraz", to znaczy, że jestem trochę rozproszony - nie potrafię zrobić dobrze tego, co robię. 
Jak mówi się w Zen - nie potrafię tego robić na 100 %.

(Na marginesie - 100 procent nie oznacza np. 150 % - powinniśmy być tu i teraz, zmobilizowani i przytomni, ale jednocześnie zrelaksowani i nie spięci psychicznie. W przeciwnym razie przerodzi się to w nerwice.)

Stwierdzenie "bądź tu i teraz" czasami brzmi trochę banalnie, jednak może mieć bardzo rożne stopnie głębokości. Możemy np. ogólnie trochę bardziej wrócić myślami do teraźniejszości i nie błądzić nimi po jakichś przeszłych urazach, czy lękach przed przyszłością, ale można także wzmocnić swoje odczucie teraźniejszości do tego stopnia, jakby wszystko zanurzyło się w krystalicznym świetle naszej świadomości.
 

  
16 maja 2008

Wizualizacja. Ostatnio nagrywam płytę dotycząca wizualizacji. Jest to jakby kontynuacja i poszerzenie płyty "Profesjonalny Relaks" (zob.  Relaks - CD ).
Wizualizacja ma bardzo szerokie zastosowanie. 
Zaraz je przybliżę, ale najpierw rzecz podstawowa - czy wizualizacja jest trudna? Czy może uprawiać wizualizację osoba nie mająca zdolności wyobrażania sobie plastycznych i barwnych obrazów?

Niekiedy ktoś uważa (znam takie osoby), że chętnie pomógłby sobie wizualizacją, ale jak zamyka oczy, to nic nie widzi - nie potrafi wizualizować.
Jednak sednem wizualizacji jest skupienie umysłu na jakiejś idei i nadanie naszym myślom i własnym przekonaniom jakiegoś kierunku. Kierunku wybranego świadomie, ponieważ bardzo duża część naszych podświadomych obrazów, to przypadkowe i często negatywne obrazy.
Jeśli nie widzisz wyraźnie wizualizowanych obrazów, to nie jest problemem - po prostu skupiaj się na świadomości i idei, że ten obraz tam jest (w twojej wyobraźni, w twoim umyśle). Nie jest najistotniejsze, czy masz zdolności plastyczne - czy widzisz wewnętrzne kolory i kształty - ważniejsze jest by wiedzieć, co się dzieje w naszych myślach - dokąd one nas prowadzą.

Więc są dwie sprawy: po pierwsze nie jest dla nas korzystnie, jeśli zaprogramowane (zazwyczaj przypadkowe i nieświadome) obrazy, skojarzenia i emocje są dla nas (i dla naszego otoczenia) toksyczne i degradujące, 
a po drugie: nie jest dobrze jeżeli brakuje nam motywującego systemu wewnętrznego obrazu siebie i swoich celów. 
Jest to niczym nieużywany samochód, który nie ma paliwa - stoi na parkingu i rdzewieje :-)

Wizualizacja ma szereg zastosowań: stosuje się ją w psychoterapii (m.in. w budowaniu pozytywnego obrazu siebie), pojawia się często w technikach duchowych (np. system Tantry bardzo silnie wykorzystuje wizualizację, ponieważ pomaga nam ona skontaktować się z naszym wewnętrznym potencjałem); stosuje się ją także jako narzędzie motywacji i zwiększania operatywności, jak również stosuje się ją jako jedną z metod alternatywnych sposobów wzmacniania zdrowia i uzdrawiania.

Wizualizacja ma silne działanie relaksacyjne i działa integrująco na naszą osobowość. Jest tak m.in. dlatego, ponieważ podczas snu, gdy w twoim umyśle pojawiają się obrazy - jesteś w stanie odpoczynku i regeneracji. Więc poprzez wizualizację wchodzisz naturalnie w tzw. stan alfa - pomiędzy czuwaniem a snem. Jest to stan zwiększonej kreatywności i pogłębionej relaksacji, stan w którym twoja logiczna (lewa) półkula mózgu jest w równowadze z intuicyjną i twórczą (prawą) półkulą. 
Spięci jesteśmy m.in. dlatego, że wykorzystujemy tylko jeden wąski aspekt naszej osobowości, naszego potencjału. Np. wykorzystujemy tylko analityczne myślenie, lub jedynie nakręcamy się myślami o tym, czego się obawiamy i co nam nie odpowiada. 
Tymczasem - dla harmonii - potrzebna jest pozytywna stymulacja - zobacz w wyobraźni to, co chcesz, to do czego chcesz dążyć, a nie myśl jedynie o tym, czego nie chcesz
(bo przyciągniesz to, czego nie chcesz). 

Po drugie - nasze myśli nie potrafią dotknąć tak dobrze (dostatecznie mocno i głęboko) naszych emocji, jak potrafi zrobić to wizualizacja (czyli wewnętrzny  obraz - myślenie obrazowe, a nie myślenie sygnaturowe - samymi tylko nazwami).
Jak wiadomo - inteligencja emocjonalna bardziej decyduje o naszym zachowaniu i relacjach, niż iloraz IQ, ponieważ emocje potrafią niekiedy całkowicie  zdecydować o naszych reakcjach. 

Oczywiście wizualizacja nie umniejsza wartości myślenia - jest raczej pewnym aspektem naszego potencjału - świadoma wizualizacja potrafi zintegrować w sobie wszystkie nasze płaszczyzny - wpływa rozluźniająco na napięcia w ciele, harmonizuje emocje (pomaga przekształcić się emocjom negatywnym w dojrzalsze formy uczuć), integruje i porządkuje nasze myślenie i zestraja je z duchową intuicją.

Kiedyś dawno temu znajomy, interesujący się wizualizacją, zapytał mnie, czy kiedy śnię - to czy miewam kolorowe sny? Trudno mi było na to pytanie wtedy odpowiedzieć, bo nigdy się nad tym nie zastanawiałem. 
Kiedy chodzimy do szkoły, to nie rozmawiamy przecież o takich rzeczach typu - czy macie kolorowe sny, czy macie odblokowany oddech, czy jesteście inteligentni emocjonalnie. Co najwyżej sprawdzają czy kręgosłup jest prosty.
No więc zacząłem  zwracać wagę na kolory snów. Okazało się, że poprzez zwrócenie na to uwagi - kolory moich snów znacznie rozwinęły się, co z kolei istotnie ułatwiło mi wizualizację.

  

10 maja 2008

Duchowość i codzienność. Od wielu lat jestem zwolennikiem łączenia duchowości z codziennością. Kiedyś - być może pod wpływem tradycyjnych wyobrażeń o chrześcijańskich świętych - szczególnie mocno koncentrowałem się na duchowości - uważając pewnie, że codzienność nie jest zbyt istotna, bo jest przemijająca. 
Ale z biegiem czasu, w miarę rozwoju, doszedłem do wniosku, że takie podejście nie jest optymalne - osłabia zarówno potencjał życiowy, jak i - w pewnym stopniu - może osłabiać duchowe aspiracje i siłę rozwoju. 
Oczywiście - warto zapytać - co to jest duchowość i co to jest codzienność. Trudne pytanie. 
W zasadzie: codzienność to wszystko, co robimy, i wszystko to jest duchowe, jeżeli jesteśmy w tym dostatecznie uważni. 
A więc może być to robienie np. obiadu, śniadania, czy kolacji, może być to np. posprzątanie łazienki, może być to czytanie książki, nauka czegoś, czy oglądanie jakiegoś interesującego filmu. Czyli cokolwiek. 

Inne pytanie: czy codzienność oznacza chodzenie do pracy? Czy człowiek, dajmy na to bezrobotny, prowadzi jakieś życie codzienne? Oczywiście - wszystko co robi jest jego codziennością, podobnie jak u osoby pracującej. 

Dzisiaj spory czas zmagałem się z przygotowywaniem nowego twardego dysku do codziennego użytkowania. Nawet udawało mi się to łączyć z duchowością, bo nie niecierpliwiłem się podczas poszczególnych operacji, które trwały ładnych kilka godzin. W międzyczasie robiłem sobie notatki (na zupełnie inny temat, niż obsługa komputera) i medytowałem. 
Więc mniej mnie to zmęczyło, niż gdybym przeżywał każdą operację i reakcję systemu, a zwłaszcza każdą chwilową komplikację.
Dochodzę do wniosku, że warto pilnować swoich myśli i emocji, by nie karmić umysłu negatywnymi śmieciami.
 
 

 

8 maja 2008

Podświadomość. Ostatnio na niektórych moich stronach (m.in. na stronie głównej Integracji Absolutu) dodałem darmową wersję Ebooka "Bogać się kiedy śpisz" (autor Ben Sweetland -  darmowa wersja - pobierz ). Jest to faktycznie ciekawe i klarowne przedstawienie mechanizmów podświadomości, napisane jeszcze w pierwszej połowie XX wieku. 
Autor porównuje działanie umysłu (podświadomości i świadomości) do dużej nowoczesnej firmy, na której czele stoją: prezes zarządu i dyrektor zarządzający (wykonawczy). Prezes zarządu - niczym świadoma część naszego umysłu - myśli, planuje, ocenia. Dyrektor wykonawczy (niczym nasza podświadomość) realizuje te postanowienia. 
Dlatego tak ważne jest jakie komunikaty dostają się do naszej podświadomości, ponieważ ma ona w sobie potencjał realizacji zawartych w niej komunikatów. Niekiedy komunikaty te są wewnętrznie sprzeczne, ponieważ nie pracujemy świadomie z treściami, które się do niej dostają. Niekiedy są one zdecydowanie negatywne, ponieważ tak zostaliśmy wychowani i zaprogramowani. 

W początkowym okresie powstawania psychologii pojęcie podświadomości było przełomowym odkryciem Zygmunta Freuda i cieszyło się ogromnym zainteresowaniem wśród psychologów (m.in. u Junga i u Adlera). 

Moje spojrzenie na podświadomość jest takie, że jest ona szalenie istotna, ma duże możliwości, ale nie jest ona wszechmocna. Chyba, że jako podświadomość rozumie ktoś Kosmiczną Inteligencję, ostateczną naturę duchową i Absolut. Ale zazwyczaj nie jest to tak interpretowane - podświadomość jest jakimś obszarem naszego umysłu, który jest poza logicznym, świadomym myśleniem. Jest to jednak nadal nasz indywidualny aspekt umysłu. 
O potędze naszej podświadomości świadczy chociażby zdolność kierowania funkcjami autonomicznego wegetatywnego układu nerwowego - zarządzania naszymi procesami życiowymi. Jest ton na prawdę genialna maszyneria, i świadomie nie bylibyśmy w stanie nią kierować przy użyciu logicznego świadomego umysłu.

Genialność odkrycia Freuda polegała na tym, że wniósł ona do nauki zachodniej stwierdzenie, ze logiczne świadome myślenie nie jest całkowitym potencjałem naszego umysłu. Jest tylko jego częścią - bez tej pozostałej, "podświadomej" części - nie bylibyśmy w stanie funkcjonować.

Moim zdaniem wniosek z tego jest taki, że zazwyczaj nadmiernie przeceniamy swoje myślenie. Dlatego jesteśmy wytrąceni z wewnętrznej harmonii i mamy przyblokowany swój twórczy potencjał. W moim przekonaniu na pełny nasz potencjał składa się zarówno świadomość, jak i podświadomość oraz nadświadomość. Wydaje mi się także, że na nasze funkcjonowanie i dokonania ma wpływ coś, co na Wschodzie nazywa się karma, a na Zachodzie - boską Opatrznością. 
Nie jesteśmy jednak do końca zdeterminowani losem - powinniśmy nawiązać głębszy kontakt z swoim wnętrzem - bardziej wejść w siebie. Wtedy możemy odkryć swoją wewnętrzną kreatywną moc i zacząć wyrażać naszą nadświaodmość. 

Nadświaodmość jest źródłem naszego prawdziwego ja - jest poczuciem obecności, przytomności, jest poczuciem duchowej jedności z całym wszechświatem. 
Dzięki niej pełniej "jesteś". Gdy mocniej odkryjesz swoje "być", wtedy bardziej naturalnie realizujesz swoje "mieć". Mam tu na myśli, ze powinniśmy dążyć do równowagi pomiędzy Niebem i Ziemią - nie powinniśmy nadmiernie odpłynąć w duchowość, bo to może zakłócić i spowolnić nasz rozwój. 
   

 

5 maja 2008

Zdrowie a psychika. Temat bardzo szeroki - m.in. psychosomatyka to dział medycyny badający wpływ życia emocjonalnego stan somatyczny. Oczywiście istnieje wiele badań świadczących o wpływie naszych emocji, myśli i życia wewnętrznego na zdrowie, stwierdzono np. że pewne typy psychiczne chorują częściej na określone choroby. 
Tak na prawdę to nie jest możliwe bycie zdrowym fizycznie (zwłaszcza w rozumieniu współczesnym, kiedy to zdrowie oznacza zarówno brak chorób, jak i pełnię dobrego samopoczuciu i funkcjonowania) bez doświadczania równowagi psychicznej. 
Już choćby dlatego, że do regeneracji organizmu niezbędny jest zdrowy sen, a w momencie gdy jesteśmy wytrąceni z równowagi wewnętrznej - nie jesteśmy w stanie odpowiednio się wyspać. Zdrowy sen, w którym wyłączamy wszystkie napięcia, leki i oczekiwania, jest niezbędny do regeneracji ciała i wszystkich organów.
Ponadto nadmiar napięcia wewnętrznego nie lokalizuje sie jedynie w naszej psychice, ale także w całej tkance mięśniowej ciała, a potem (np. w przypadku różnych nerwic wegetatywnych) także w poszczególnych organach wewnętrznych. 
Nadmiar napięcia w tkance mięśniowej zaburza krążenie krwi w naczyniach włosowatych, jak i krążenie pozostałych płynów ustrojowych (limfy), dlatego nieuchronnie zaburza równowagę fizjologiczną i pogarsza stan naszego zdrowia. 
Dlatego spostrzeżenia psychosomatyki, jak i zdrowy rozsądek, jednoznacznie mówią nam, że równowaga psychiczna jest niezbędnym czynnikiem zdrowia. Wytrącenie z tej równowagi (nadmierne napięcie) wpływa na energetykę tkanki nerwowej, a poprzez to zakłóca procesy chemiczne układu endokrynologicznego, nieuchronnie osłabiając układ odpornościowy. 

Warto także na to zagadnienie spojrzeć od drugiej strony - zamiast się bać, że jest źle, lub że może stać się z nami źle - zadajmy sobie pytanie: co możemy zrobić, aby było lepiej. I chyba to jest najbardziej istotnym zagadnieniem. 
Moja rada jest m.in. taka: warto przypomnieć sobie o uniwersalnych, głębokich wartościach wszystkich kultur - o wartościach, które dają nam poczucie sensu życia i harmonii. 
Bez wątpienia jedną z takich leczniczych, uzdrawiających i harmonizujących wartości jest miłość. Jeżeli do swojego codziennego funkcjonowania i sposobu życia wprowadzimy więcej miłości - to zaowocuje to nie tylko poprawą jakości życia psychicznego, ale także lepszym zdrowiem fizycznym i większą odpornością. Wynika to z procesów, które opisałem powyżej.

Innym prostym nawykiem, który warto wprowadzić do swojego życia są spacery. Jako nowocześni ludzie niekiedy za bardzo uzależniamy się od środków lokomocji - znam osoby, które po gazetę i do najbliższego sklepu jeżdżą samochodem. Jeżeli podróż z pracy czy ze szkoły (samochodem czy autobusem) zajmuje ci 20-30 min, a w tym samym czasie jesteś w stanie dotrzeć także na nogach do domu - wybierz spacer. Zaoszczędzisz trochę na biletach i na paliwie :-) , ale przede wszystkim - poprawisz swoje samopoczucie psychiczne i kondycję fizyczną organizmu. Cielesny aspekt naszego bytu potrzebuje pewnej ilości ruchu dziennie. Zazwyczaj raczej nie da się tego przeskoczyć.

Kolejnym wymiarem gdzie możemy pomagać naszemu zdrowiu poprze psychikę jest relaksacja. Jest tutaj bardzo wiele możliwości i mechanizmów pomocy. Po pierwsze nauczenie się relaksacji juz samo w sobie zmniejsza nadmiar zakłócającego napięcia w ciele, w układzie nerwowym i w psychice. Dzięki temu bardziej zbliżamy się do równowagi i wychodzimy z impasu degradacji jakości swojego życia. 
Relaksacja uczy nas równowagi, akceptacji i kreatywnego podchodzenia do rzeczywistości. Pomaga nam mieś dostęp do swoje głębi, pomaga dostrzegać piękno codziennego życia. 
Wzmacnia procesy regeneracji, jakie dokonują się w organizmie podczas snu, dlatego w istotnym stopniu odmładza nasze ciało. 
Po drugie - dzięki relaksacji możemy stosować szereg specjalnych technik zaprowadzających w nas równowagę psychofizyczną i mobilizujących układ odpornościowy. Zrelaksowana, pozytywna wizualizacja wytwarza program mobilizujący naszą podświadomość, co może bardzo istotnie zmobilizować organizm do wyzdrowienia. Pogłębione czucie ciała i spokojne zrelaksowane oddychanie, pozwalają w przyspieszony sposób uwolnić się od toksyn i doprowadzić tlen, substancje odżywcze i energię do osłabionych rejonów. Wiele tego typu technik opisałem szczegółowo w swojej trzeciej książce "Uzdrawianie mocą żywiołów". 

Pierwsza moja książka ("Alchemia i moc medytacji") miała na celu zaprezentować w bardzo szerokim świetle zagadnienia duchowości, druga ("Głęboka terapia poprzez miłość") odwoływała się bardziej do psychiki, a zwłaszcza do terapeutycznych, życiowych oraz duchowych walorów miłości. Trzecia natomiast to naświetlenie praktycznych możliwości wzmacniania swojego zdrowia - poprzez zastosowanie ćwiczeń psychicznych, mentalnych i duchowych. Chociaż prezentuje ona także elementy oddziaływań stricte fizycznych - typu rozciągania i uciski punktów. 
Oczywiście zainteresowanie czytelników tą trzecią pozycją było największe, co świadczyć może m.in. o fakcie, że zdrowie jest dla nas czymś bardzo ważnym. 
Jak juz cytowałem: koszula najbliższa jest ciału - bez zdrowia jest nam trudniej zarówno rozwijać się duchowo, jak i to robić karierę finansową czy zawodową.
 

29 kwiecień 2008

Miłość. Miłość ma bardzo uniwersalne znaczenie zarówno dla naszego rozwoju psychicznego i duchowego, jak i dla naszej codzienność. Jak wiadomo była ona istotną treścią nauczania Jezusa, a więc mocno zainspirowała chrześcijaństwo, nawet jeśli niekiedy o niej zapominano. 
Podobnie m.in. w buddyzmie mahajany (Wielkiego Wozu) pojawia się bardzo silny nacisk na miłość i współczucie (m.in. reprezentuje je Awalokiteśwara). W Mahajanie mówi się, że ostateczna rzeczywistość (najwyższa prawda) może zostać wyrażona poprzez dopełnianie się współczucia (miłości) i mądrości. Mądrość oznacza tutaj odkrycie Pustki wszystkiego (wszystkich form) - co w zachodnim języku można by nazwać jako odkrycie świetlistej duchowej natury całej rzeczywistości i zachowanie zdrowego dystansu do życia.

Inaczej moglibyśmy powiedzieć, że osobista wolność, płynąca z doświadczenia mądrości (ostateczna Pustka - Śunjata), dopełnia się wyrazistością i świetlistością aktywnego współczucia (miłości).
Podobnie o miłości mówi się często w jodze i w Indiach - np. jako karuna czy jako bhakti. 

Chodzi o to, że rozwijając się duchowo, dzięki miłości utrzymujemy pewną równowagę i harmonię. Bez miłości moglibyśmy łatwiej pójść w kierunku pewnego "zdziwaczenia". Inaczej mówiąc byłby to brak równowagi i proporcji w naszym rozwoju. Miłość natomiast wprowadza równowagę i harmonię do codziennego życia i rozwoju wewnętrznego.
Także wykonując inne (niż np. medytacja) techniki rozwijania swojego potencjału - rozwijając moc swojego umysłu - możemy bardzo dużo zyskać przez utrzymywanie postawy miłości. Chodzi m.in. o to, by w sposób egoistyczny nie przywiązywać się do swojej siły wewnętrznej; chodzi o to, by ta nasza wewnętrzna siła i moc - działały konstruktywnie dla nas i naszego otoczenia.

Na bardziej przyziemnym poziomie miłość ma ogromną wartość społeczną i terapeutyczną. Dzięki otwarciu się na stan miłości czujemy się tak, jakbyśmy wpuścili świeże powietrze do swojego pokoju. Wszystko układa się wtedy lepiej i łatwiej.


Jakiś czas temu napisałem na ten temat książkę "Głęboka terapia poprzez miłość". Zwracam w niej m.in. uwagę na użyteczność stanu miłość w autoterapii. Mając np. problemy ze swoimi emocjami, możemy kontemplować swoje życie emocjonalne w stanie miłości. Stopniowo "kanciaste", chaotyczne, nerwowe i "surowe" emocje - transformują się w bardziej przestrzenne poczucie światła, akceptacji, wolności i życzliwości. 

Warto na koniec w paru zdaniach naświetlić spojrzenie na miłość, jako na stan dojrzałości wewnętrznej. Nie chodzi tu o samo tylko zakochanie się w pięknej kobiecie, czy w przystojnym mężczyźnie. Takie zakochanie się jest przenikaniem się pierwiastka miłości z płciowością. Magnetyzm płciowy jest po prostu elementem miłości. Jest on OK - ale miłość to cos znacznie więcej. 
Jest to stan który możemy wyrazić zarówno wobec osoby ukochanej, jak i wobec siebie, wobec znajomych, i wobec obcych osób. 
Jest to właśnie równowaga pomiędzy poczuciem bliskości a poczuciem wolności. Stan bez walki, w którym istnieje naturalna i głęboka akceptacja (siebie i innych). Dzięki temu, że jest w nim (w miłości) pierwiastek wolności - jesteśmy w stanie skupić się na potrzebach i oczekiwaniach drugiego człowieka. 
Bez wolności, miłość byłaby tylko skupianiem się na własnych oczekiwaniach względem kogoś, a więc byłaby egoistyczna, blokując stan harmonii niezbędny w naszym życiu.

Miłość zawiera troskliwość i dawanie wsparcia, ale nie jest jakąś służalczością, ponieważ oparta jest na poczuciu własnej godności i niezależności. Akceptując i kochając siebie - akceptujemy i kochamy innych. Miłość zawiera w sobie zarówno gotowość do bliskości, jak i poczucie radości i wewnętrznej siły.

22 kwiecień 2008

Skupienie i koncentracja. Skupienie jest jedną z najbardziej fundamentalnych rzeczy w życiu człowieka. Niezależnie od tego, czy chcemy osiągnąć jakieś rezultaty na polu duchowości i rozwoju wewnętrznego, na polu sztuki, czy na polu biznesu i zarabiania pieniędzy - istotne jest jak bardzo potrafimy skupić się na tym, co robimy.
Skupienie jest jakby wewnętrzną mocą, wewnętrzną jakością tego, co robimy. Robiąc coś bez skupienia, czyli inaczej "w rozproszeniu" - robimy  to powierzchownie i "byle jak". 

Świat jest taki, jakim potrafimy go postrzec. Jeśli brakuje nam skupienia, to nie potrafimy dostrzec żadnej głębi w otaczającej nas rzeczywistości, nie potrafimy dostrzec głębi w tym, co robimy, oraz nie potrafimy dostrzec głębi w drugim człowieku.
Dziecko podczas edukacji w szkole nabywa (w pewnym stopniu) umiejętności skupienia. Mówi się o dzieciach mnie lub bardziej zdolnych, ale szczególną cechą, decydującą o predyspozycjach w nauce, jest właśnie skupienie - jeśli dziecko potrafi przez jakiś czas skupić się na jednaj rzeczy (np. na tym, że pisze literki, że rysuje obrazek, że czyta jakiś tekst), jeśli robiąc to nie myśli o innych, przypadkowych rzeczach - to osiąga zazwyczaj bardzo dobre rezultaty w nauce. 

Podobnie jest w codziennym życiu ludzi dorosłych - mając przed sobą jakieś zadanie do wykonania - potrafimy wykonać bardzo dobrze nawet trudne zadania - jeśli tylko jesteśmy skupieni. Sportowiec z kolei staje się znaczni bardziej wybitnym sportowcem, jeżeli oprócz całego wytrenowania swojego warsztatu i kondycji organizmu - posiada odpowiednią siłę skupienia, odpowiednią elastyczność umysłu.


Oczywiście istnieją inne jeszcze czynniki - np. trudno jest się nam skupić na zadaniu, którego wewnętrznie nie akceptujemy i nie lubimy.

Pytanie jest takie - jak możemy rozwijać skupienie i dlaczego niekiedy mamy istotne problemy ze skupieniem. Np. jakaś osoba doświadcza jakiejś depresji, poczucia psychicznego wyczerpania i czuje się zdemotywowana - trudno jej jest się nad czymś solidnie skupić. 
Jak widać na tym przykładzie - czynniki emocjonalne i nasz nastrój mają bardzo istotny wpływ na naszą zdolność skupienia.
Jeśli czujesz tego typu osłabienie skupienia, to spróbuj wykonać parę pozytywnych rzeczy dla innych i dla siebie. Wytworzysz w ten sposób pewną pozytywna energię, która zwiększy twoje skupienie, ponieważ jest ono (skupienie) przejawem twojego wewnętrznego potencjału.

Trening relaksacji, który prowadzę na swoich warsztatach, a także który popularyzuję na swoim darmowym mailowym kursie relaksacji znacznie zwiększa nasze umiejętności skupienia. 
Skupienie jest rzeczą, której możemy się nauczyć. Spontanicznie każdy z nas, rozpoczynając w dzieciństwie poznawanie świata (naukę mówienia, chodzenia, czytania itd.) odbywa pewien trening skupienia - ale robi to spontanicznie, zazwyczaj przypadkowo. 
Świadomy trening skupienia koncentruje się zwłaszcza na tej umiejętności - jest bardziej metodyczny i szybciej prowadzi do celu. Umożliwia znaczne rozwinięcie naszej zdolności skupienia. 


Kiedy rozpocząłem (spory czas temu) swoją praktykę jogi, to jedną z ważnych rzeczy, które ćwiczyłem, był trening skupienia, w formie tzw. ćwiczenia trataka. Opisuję je w swoich książkach. Jest to ćwiczenie przykuwania wzroku. Daje bardzo wyraźne rezultaty, ale nie należy z nim przesadzać. 

Warto uświadomić sobie w tym momencie zależność pomiędzy skupieniem a koncentracją (oczywiście przedziały znaczeniowe tych wyrazów są umowne). Koncentracja jest wstępnym ćwiczeniem do skupienia. Potrzebujemy na jakiś czas wyostrzyć swoją uwagę, aby nauczyć się odcinać przypadkowe bodźce. 
Skupienie jest dalszym etapem koncentracji - nasza uwaga jest wtedy nakierowana w danym kierunku bardziej plastycznie i płynnie, i potrafimy ją utrzymywać w danym miejscu - bez zbędnego wytężania się. 
w skupieniu nasza uwaga jest płynna, świeża i zrelaksowana. Dzięki temu po praktyce skupienia nie czujemy bólu głowy, czy ogólnego wyczerpania. 

Symbolicznie moglibyśmy powiedzieć, że w koncentracji bardziej pracujemy swoim mózgiem; w skupieniu natomiast pracujemy całym ciałem - całym ciałem i całym umysłem.

Jakiś czas temu w Złotych Myślach pojawił się Ebook Zabójcza koncentracja. Autor zwraca w nim uwagę na podobną zależność, o której tutaj piszę - koncentracja, skupienie - są kluczem do realizacji czegokolwiek - czy będzie to nauka, biznes, codzienne funkcjonowanie, czy jakieś sprawy rozwoju wnętrza.
 
Nauczenie się skupienia samo w sobie ma także wartość psychoterapeutyczną - męczące myśli i meczące nas emocje - to po prostu brak skupienia w naszej świadomości, w naszym umyśle. Wszystko , co robimy w skupieniu, staje się o wiele głębsze. 
Przetłumaczyłem kiedyś artykuł Yutanga Lin o leczniczych kulach Qi Gong. Chodzi w nim o zwykłe małe kulki (najczęściej metalowe, z kamienia szlachetnego, lub z masy), które obracamy w swoich dłoniach - przez jakiś czas w jedna stronę, a potem w drugą. Ruch ten jest bardzo prosty, choć przez jakiś czas musimy się go nauczyć. Ćwiczenie to pobudza receptory na rękach, ale innym jego aspektem jest właśnie skupienie - obracając kulki w dłoni (jeśli potrafimy się skupić jedynie na tym) poczujemy ożywcze działanie tego ćwiczenia nie tylko na nasze dłonie, ale także na cały nasz umysł.
Mistrz zen Seung Sahn powiedział kiedyś o malarstwie zen - kiedy malujesz (w stanie skupienia, w stanie bez przypadkowych myśli), wtedy cały wszechświat maluje razem z tobą. 
I to jest kluczem do mocy i autentyczności sztuki.

 
 
17 kwiecień 2008

Podróże do Azji. Osobiście przebywałem w Azji przez dwa lata - dwa razy po roku. Pierwszym razem byłem w roku 1991 w świątyniach Korei Pd. i na Tajwanie, a drugim razem byłem w roku 1996 w Japonii. Jak już napisałem - obie wizyty trwały 1 rok. 
W nawiązaniu do nazwy Integracja Absolutu (opisanej poniżej) mógłbym powiedzieć, że mój pierwszy pobyt w Azji nawiązywał bardziej do poszukiwania Absolutu, a drugi bardziej do integracji tego Absolutu z codziennością.

Przed wyjechaniem do świątyń w Korei i na Tajwanie praktykowałem przez kilka lat medytację Zen oraz techniki Tai Chi i Qi Gong. Wcześniej natomiast -po okresie zainteresowań psychologią, filozofią i religioznawstwem - praktykowałem najpierw hatha-jogę z pranajamą, a potem radża-jogę. 
Oczywiście bardzo trudno wtedy było w Polsce o literaturę na ten temat, czy spotkanie jakiegoś kwalifikowanego nauczyciela. Ale jednak Zen medytowałem już pod kierunkiem zaawansowanego koreańskiego mistrza Seung Sahn'a. 

Mistrz Zen Seung Sahn był bardzo charyzmatyczny i tryskał nieprzeciętną energią. Pierwsze moje spotkanie z nim miało miejsce w Kościele w Warszawie - na dniach ekumenicznych. Jednak równocześnie przyjechałem wtedy do Warszawa na trzydniową sesję medytacyjną z tym mistrzem. Ten okres regularnej medytacji - praktykowałem sobie regularnie samotnie w domu oraz regularnie medytowaliśmy ze znajomymi w grupie - był bardzo słonecznym okresem mojego życia.
Miałem jednak wtedy takie nastawienie, że poszukuję czegoś bardzo "absolutnego", czegoś bardzo głębokiego, dlatego udałem się wtedy do Azji. Oczywiście umożliwiły mi to kontakty ze wspomnianym koreańskim mistrzem. Osobiście nie miałem przecież żadnych kontaktów w tej części świata. Na miejscu poznałem całkiem sporą ilość świątyń należących do tradycji Mahajany - głównie interesowały mnie świątynie związane z medytacją Zen.
Wczesne wstawanie, bardzo dużo medytacji (organizowanej często we własnym zakresie), egzotyczna koreańska dieta, zupełnie inna kultura. Korea Pd. - w moim odczuciu - przeżywała wtedy okres bardzo szlachetnego i pionierskiego chrześcijaństwa. Dawne tradycje, takie jak buddyzm zen, przypominały trochę sytuację w naszym rodzimym kościele - sporo polegania na tradycji - mniej na głębszym zrozumieniu i osobistym doświadczeniu duchowym.
Na Tajwanie z kolei poznałem bardzo fantastycznego, potężnego i bardzo "równego" (w znaczeniu: skromnego i naturalnego) mistrza Qi Gongu. Jego postać, na tle najróżniejszych mnichów, bardzo wyraźnie pokazywała mi zasadę, że nie jest takie ważne w co wierzysz, znacznie ważniejsze jest "co z sobą faktycznie robisz". 
Pobyt ten (Korea Pd i Tjwan) mógłbym zakwalifikować jako moją pielgrzymkę dedykowaną poszukiwaniu Absolutu. Choć bynajmniej nie uważam, że jakiekolwiek wyjazdy są niezbędne i konieczne. Kiedyś znajomy robił ze mną wywiad dla miejscowej gazety (z cyklu "spotkanie z ciekawym człowiekiem") i zapytał mnie "którą ze swoich podróży uważasz za szczególnie istotną"; odpowiedziałem, zgodnie z moi przekonaniem, że jedyną istotną podróżą jest osobista podróż do naszego wnętrza.

Tym niemniej, pobyt w Japonii mógłbym uznać za okoliczność, która zdopingowała mnie do doświadczenia mojej własnej "integracji Absolutu". Sytuacja, w jakiej byłem w Japonii mobilizowała mnie do bardzo wyrazistego doświadczania teraźniejszości. 
Wyjazd tym razem był typowo świecki - poprzez stowarzyszenie na rzecz wymiany kulturowej. Przez rok pracowałem (z przerwami na różne szkolenia, kursy i urlop) z Japończykami, jadłem z Japończykami, doświadczałem życia z Japończykami. Pracowałem na nowoczesnej farmie rolniczej - nauczyłem się jeździć ciężarówką, spychaczem, koparką, ciągnikiem oraz specyficznymi maszynami do wszystkiego o nazwie Jobsoon. Okolica była  bardzo malownicza, górzysta - w pobliżu miasta Mayebashi, na północ od Tokio (około godzina na wschód od Nagano). 
Wstawałem przed piątą rano i zaczynałem pracę od piątej - z przerwami - do 20,30. Niejednokrotnie pracowałem 7 dni w tygodniu, ale często miewałem dzień, lub - jeszcze częściej - pół dnia wolnego. 
Jednak miało to dla mnie głęboki sens, choć to trochę trudno logicznie wytłumaczyć. Po prostu doświadczyłem swojej integracji Absolutu; doświadczyłem jakichś szczególnych stanów mobilizacji i połączenia wnętrz z codziennym funkcjonowaniem. 
Japończycy posiadali jakąś unikalną siłę woli, która w tej zespołowej pracy mi się po paru miesiącach zaczęła udzielać. 
Cały czas odczuwałem pewien mistyczny aspekt Japonii, i cały czas doświadczałem pewną unikalną mistykę pracy. Było to właśnie wynikiem lat i wieków tradycji Zen w Japonii. W pewnym sensie, bez nadmiernej przesady, można powiedzieć, że dla wielu Japończyków (zwłaszcza tych starszych, z którymi miałem na codzień kontakt) każda czynność i każdy akt pracy (np. zamiatanie liści) jest swoistym ceremoniałem, któremu należy oddać się w całej pełni. 

Dlatego mój pierwszy wyjazd, bez drugiego, byłby dla mnie czymś niekompletnym. Wyruszasz w Kosmos, a potem musisz znowu zejść na Ziemię, pozostawiając w sobie odczucie przestrzeni i światła gwiazd - mając to w swoim codziennym życiu.
Z drugiej strony, w moim najszczerszym przekonaniu, tylko nasz rozwój ma sens, a wszystkie wyjazdy są w istocie mało istotne. To, co robisz ze swoim umysłem decyduje o tym, jak przeżywasz świat - niezależnie od tego, gdzie jesteś - czy w Polsce, czy w Anglii, czy w Azji, czy w Stanach.

 
10 kwiecień 2008

Integracja Absolutu. Jedną z pierwszych stron, które założyłem w Internecie, była Integracja Absolutu. Prowadzę ją oczywiście do tej pory i sporo osób dziękowało mi za jej wspierające treści. Zamiarem strony jest integralne ujęcie rozwoju człowieka, chociaż szczególnie dużym zainteresowaniem cieszy się jeden z nurtów tego rozwoju, a mianowicie relaksacja.
Zapewne wynika to z kilku powodów: dzisiejsze czasy maja w sobie sporo napięcia, a relaksacja pomaga powracać do wewnętrznej równowagi. Inna przyczyna jest taka, ze relaksacja jest dobrym wstępem do innych metoda samorozwoju, jak np. do medytacji, czy do praktyki Tai Chi, Qi Gong, czy Hatha-joga.
Relaksacja jest także narzędziem rozwijania kreatywności i może istotnie podnieść jakość życia codziennego.

Warto napisać co ma oznaczać stwierdzenie "Integracja Aboslutu". Wyraża ono mianowicie równowagę miedzy duchowością a codzienności, pomiędzy światem wewnętrznym i zewnętrznym. Absolut - inaczej: Duch, sfera duchowa, duchowość doświadczana przez człowieka, wyraża obszar pogłębionej, wewnętrznej świadomości. 
Rozwijając się wewnętrznie dochodzimy z czasem do doświadczania wewnętrznego Światła, Pokoju, Miłości. 
Umownie doświadczenia te możemy nazwać Absolutem, zwłaszcza w tym znaczeniu, że w czujnym i wyciszonym stanie umysłu doświadczamy czegoś co stanowi podstawę Rzeczywistości. 
Czyli jest to doświadczenie, które nie jest projekcja naszego umysłu. 
Można postawić takie pytanie: czy w ogóle istniej jakaś obiektywna Rzeczywistość?" Kiedy Mój umysł jest całkowicie czysty, kiedy jest w pełni świadomy, ale jednocześnie nie wymyśla niczego, to czy istnieje jakaś rzeczywistość, która jest niezależna od moich projekcji? 
Zazwyczaj nazywa się ten wymiar Przestrzenią, Pustką lub Duchem, lub Bogiem. Ważne jest to, że wychodzimy w tym stanie umysłu poza doświadczanie swoich projekcji - jesteśmy w pełni czujni, ale niczego przez chwilę nie wymyślamy. Jedynie jesteśmy obecni. Doświadczamy swojego głębokiego "czym jestem?"

Integracja Abosolutu oznacza więc połączenie tego głębokiego i całkowicie naturalnego doświadczania siebie i otaczającej rzeczywistości, ze swoim codziennym życiem. Integrujemy Absolut w swoim codziennym doświadczeniu, co inaczej oznacza, że poszczególne sytuacje swojego życia przeżywamy w pełnej obecności i przytomności. 
Nasza osobista decyzja decyduje o tym, czy chcemy doświadczać otaczającej nas rzeczywistości przez pryzmat swoich projekcji i lęków, czy jesteśmy gotowi doświadczać przestrzeni i głębi wszystkiego co nas otacza.

Z kolei tradycja chrześcijańska we współczesnej nauce Kościoła mówi o pewnej "Łasce", którą człowiek otrzymuje od Boga. Ale w praktyce w stwierdzeniach tych nie ma sprzeczności, ponieważ idea łaski wyraża właśnie tę myśl, że doświadczenia Absolutu jest doświadczeniem spoza naszych osobistych projekcji. 
A zatem można powiedzieć, że jest nam dane. 
Przychodzi jednak wtedy, gdy my podejmujemy decyzję o uczynieniu naszego umysłu doskonale czystym, podobnym do bezchmurnego Nieba. 
Kościelna koncepcja grzechu mówi w istocie o chmurach zaciemniających Nieba - naszych poplątanych myślach, emocjach, naszych nastawieniach (czyn jest kontynuacja myśli). 
Umysł bez ego, bez naszych nastawień, opinii, bez emocji, myśli, to doświadczanie Pokoju, Miłości i Światła, to jednocześnie doświadczanie prawdziwych emocji, myśli i motywów.
Choć brzmi to nieco paradoksalnie, to jednak staje się jasne, wtedy, gdy poznajemy wyciszony, a zarazem w pełni przytomny, świadomy i czujny stan umysłu.

 powrót do góry strony