22 listopada 2008

Indywidualność i wspólnota
W życiu każdego człowieka istotna jest równowaga pomiędzy jego wspólnotowością (przynależnością do grupy), a indywidualnością. Ogólnie myślę, że Europejczycy są bardziej indywidualistami, a Azjaci np. są bardziej wspólnotowi. Ale ponad tym - wszyscy jesteśmy ludźmi.
Kiedy np. przez rok przebywałem w Japonii, to zauważyłem, że Japończycy są tak bardzo wspólnotowi (że w jakimś sensie mogliby być ucieleśnieniem idei socjalizmu, chociaż są państwem kapitalistycznym i nigdy nie wprowadzali marksizmu).
Jednak każdy Japończyk czuł bardzo mocno, że jest częścią jakiegoś większego mechanizmu (z czego czuł się trochę dumny), którym był np. jego zakład pracy, jego miejscowość, jego państwo. 
Być może także czuli się oni także częścią całej ludzkości i całego Kosmosu - na pewno jednak wyraźnie czuli się częścią społeczności lokalnych.

Wszyscy należymy do jakichś grup - większość z nas posiada rodziny, niektórzy posiadają swoje grupy zawodowe, czy grupy zainteresowań, czy grupy wyznaniowe. 
Ponadto wszyscy należymy do większej społeczności, jaką jest dany naród, czy też: do jeszcze większej społeczności, którą jest cała ludzkość.


Osoby interesujące się relaksacją, medytacją, czy innymi formami samorozwoju, mogą niekiedy zadawać sobie pytanie o relacje pomiędzy indywidualizmem i wspólnotowością. 
Np. ktoś zajmuje się relaksacją, czy ma jakieś ezoteryczne zainteresowania, i może dojść do wniosku, że czuje się nierozumiany przez otoczenie, a w związku z tym wyznaczona jest mu droga samotnika.

Jednak w moim osobistym odczuciu, rozwój wewnętrzny powinien doprowadzić do równowagi pomiędzy indywidualnością i grupowością (i wspólnotowością). 

Rozwijając się wewnętrznie potrafimy z czasem łatwiej funkcjonować w różnych grupach (rodzina, praca, znajomi, kościół... - i cokolwiek).
Początkowo dużą przeszkodą w społecznym funkcjonowaniu jest nieprzepracowanie swojej własnej psychiki - duża ilość energii traumatyczno-urazowej i niskie poczucie wartości. 
Z czasem jednak - jesteśmy w stanie to zmienić - i wtedy funkcjonowanie społeczne staje się znacznie bardziej naturalne i łatwe.

Jest jednak także tak, że rozwijając się wewnętrznie - nie stajemy się w pełni uzależnieni od grupowości. Gdyby ktoś np. znalazł się na kilka dni samotnie (sam ze sobą) w jakimś domku w górach, czy w lesie - to jak by się czuł? Jest to istotne.
Powinien czuć się dobrze sama ze sobą - aby być gotowym do miłości powinniśmy być samodzielni. Aby być gotowym do zdrowego funkcjonowania w grupie - powinniśmy mieć dobry kontakt z samym sobą. 

Kiedyś czytywałem m.in. teksty Vimali Takar - interesującej Hinduski, która radziła, by dzień zaczynać od godziny w milczeniu z samym sobą. Dobry pomysł.
Oczywiście w sytuacji współczesnego zachodniego życia - nie każdy może sobie na to pozwolić. 
Ale jednak dobrze jest, jeśli potrafimy przebywać przez chwilę z samym sobą - w samej tylko obecności - czując i obserwując siebie, przez chwilę nie robiąc niczego.



Jeśli mowa o zbiorowości, to ostatnio poczułem taki pomysł, by stopniowo spróbować stworzyć jakąś bardziej świadomą wspólnotę wśród ludzi, którzy są uczestnikami mojego darmowego mailowego kursu relaksacji. 
Można by np. stworzyć coś takiego, by przynajmniej dwa razy do roku odbywał się zjazd uczestników kursu (oczywiście tych, którzy chcą), na takie kilkugodzinne warsztaty, które odbywałyby się zasadniczo w cenie kosztów wynajmu sali - czyli byłyby bardzo tanie. 

Takie wspólne spotkania inspirują, umacniają i dają poczucie coraz mocniejszej harmonii pomiędzy swoją duchowością, głębią, indywidualnością i codziennością.

  

5 listopada 2008

Relaksacja
Minęło Święto Zmarłych. Lubię ten czas, bo jest to okres refleksji nad rytmem życia i jego sensem. 
W obliczu myśli o śmierci niektórzy są skłonni na jakiś czas zmniejszyć ilość egotycznych zachowań.
Byłem na cmentarzu późnym popołudniem, a właściwie wieczorem, gdy było już ciemno. 
Było bardzo ciepło, wręcz majowo, mnóstwo zapalonych świec i panował jakiś ogólny nastrój połączenia dwóch światów - materialnego i niematerialnego.
Miałem wrażenia, jakby cały cmentarz (a był ogromny, położony na rozległych łagodnych pagórkach) spowity był światłem modlitwy i kontemplacji.
Chińczycy - na ten przykład - bardzo dużą wagę przywiązywali do dobrej relacji wobec swoich przodków - uważali to za ważną część Feng-Shui i dobrego prosperowania. To taka ciekawostka.
 
Zakończyłem pisanie darmowego poradnika o relaksacji. Ma tytuł "Podstawy relaksacji, medytacji i odmiennych stanów świadomości". Można go przeczytać w całości tutaj:  Podstawy relaksacji.

W moim odczuciu jest to bardzo interesujący poradnik - ujmujący z lotu ptaka wiele zagadnień. 
Został napisany specjalnie dla serwisu Spojrzenie, ale jest użyteczny dla każdego - naświetla bardzo praktyczne i życiowe proporcje pomiędzy auto-psychoterapią i harmonią emocjonalną a duchowością. 
Wiele osób ma bardzo wzniosłe idee, ale są sfrustrowani wewnętrznie i życiowo. 

Myślę, że ten poradnik umożliwia znalezienie furtki - jak to ustawić, by potrafić się odnajdywać w każdych warunkach.

Był u mnie ostatnio Sebastian Stachurski ze swoją żoną - Asią. Oboje są bardzo utalentowanymi muzykami, a Asia będzie grała niebawem koncert (zdaje się Polonez As dur Chopina) w Filharmonii z okazji Dnia Niepodległości (stąd też nieco bolała ją ręka). Są bardzo mili i są początkującym małżeństwem - oczywiście życzę im, by ciągle rozwijali i doskonalili swój dialog i umiejętności małżeńskie:-)
Z Sebastianem nagrywaliśmy ostatnio płytę Wyciszenie, z którego to projektu jestem bardzo zadowolony. Mamy także w planie nagrać jeszcze kilka utworów w najbliższych miesiącach. 

 

27 październik 2008

Praca z ciałem
Właśnie poprowadziłem weekendowy warsztat Shiatsu. Jest to metoda łącząca tradycyjną mądrość medycyny chińskiej z nowoczesnym ujęciem organizmu w medycynie zachodniej. Powstała  w Japonii ze 100 lat temu - w oparciu o masaż chiński (znacznie starszy).
Shiatsu to bardzo fajna forma pracy z ciałem. Pozwala osiągnąć równowagę pomiędzy ciałem i umysłem, uwalnia od stresu, poprawia funkcje somatyczne (tzn. wzmacnia zdrowie i odmładza biologicznie), a także ma silne działanie przeciwbólowe.

Ktoś z uczestników powiedział, że czuł się tak, jakby zatrzymał się czas i ciągle było tylko "tu i teraz". Faktycznie Shiatsu pomaga pełniej i bardziej uważnie skonfrontować się z chwilą obecną.  

Ogólnie - jako prowadzący - zebrałem sporo wyrazów uznania, chociaż nie traktuję tego szczególnie osobiście. Owszem jest mi wówczas bardzo miło, że kurs spełnił swoją funkcję (m.in. przywracania harmonii i wspierania rozwoju), ale jednocześnie podchodzę do tego w ten sposób, że stan obecności i przepływ energii - niejako same budują atmosferę i harmonię na warsztacie. 
Inaczej mówiąc - wyłączam się z oczekiwania wobec siebie, by być dobrym - po prostu staram się wejść w stan naturalności i obecności i na bieżąco uczestniczyć w tym, co się akurat wydarza.

Część uczestników kursu przyszło z intencją rozwoju osobistego, część z powodu zainteresowań medycyną naturalną, a kilka osób kształciło się lub zajmuje masażami i rehabilitacją.
Oczywiście postawy i oczekiwania poszczególnych uczestników bywają odmienne, więc trzeba je pogodzić - najlepiej po  prostu będąc w zgodzie z sobą; po prostu prezentując tę metodę.

 
20 październik 2008

Multimedia
Za oknem jesień - raz bardziej słoneczna, raz bardziej deszczowa, ale bez wątpienia ma w sobie jakiś nastrój. 
Piszę ostatnio tekst (tzn. poradnik) dla serwisu Spojrzenie. Właściciel tej strony poprosił mnie, czy bym nie napisał dla nich jakiegoś darmowego poradnika. Ponieważ zamieściłem tam trochę moich kompozycji (zob.:  relaksacyjne mp3 ) więc umówiłem się, że napisze tekst pt. "Podstawy relaksacji, medytacji i odmiennych stanów świadomości". Wkrótce będzie on dostępny zarówno w Spojrzeniu, jak i na moich stronach. Oto jego małe fragmenty:  podstawy relaksacji.

Wykonywałem ostatnio mastering płyty "Wyciszenie". Jest to płyta instrumentalna (przypuszczalnie ukaże się w zimie. Część masteringu wykonałem u kogoś w studio, a część zrobilem osobiście, bo nie do końca mi pasowało :-)

Oglądałem ostatnio interesujący film z Nicholsonem pt. "Choć goni nas czas" (The Bucket List). Film jest wg. mnie nieprzeciętny, intrygujący i ma w sobie coś głębokiego. 
Nie jest przyciężkawy, chociaż porusza bardzo poważny temat nieuleczalnej choroby.
Film ten kojarzy mi się z pewnym koanem Zen i przypowieścią buddyjską, gdy pewien człowiek potknął się nad przepaścią i spadając w przepaść schwycił się wystającej gałęzi. 
Wisząc tak nad przepaścią i trzymając się jedną ręką wystającego konara, dostrzegł malutki krzaczek poziomki, na którym był jeden owoc. Wtedy drugą ręką sięgnął po ów owoc - i jak łatwo się domyślić  zjadł go. 
Nigdy jeszcze zwykła poziomka nie smakowała tak wspaniale jak wtedy. 

Morał z tego jest taki, że jakość naszych doznań zależy szczególnie od postawy umysłu; jeżeli potrafilibyśmy przeżywać każdą chwilę, jako coś doniosłego i niepowtarzalnego - wtedy każda rzecz nabrałaby dla nas głębokiego sensu.
Podobnie dzieje się w tym filmie - bohaterowie w obliczu widma swojej śmierci - odnajdują szczególną głębię, urok i sens swojego życia.

 
2 październik 2008

Rytm życia
Ostatnio miałem małą przerwę w pisaniu kolejnych lekcji kursu relaksacji (jak i wpisów na blogu), ponieważ sam się relaksowałem bardzo intensywnie. Relaksacja ta była związana z dwutygodniowym pobytem w Tunezji (poniżej można obejrzeć kilka zdjęć na ten temat - jak widać wczułem się przez moment w rolę Szejka - i wyszedłem całkiem "twarzowo"). 
Wyjazd ten poświęcony był zasadniczo relaksowaniu się nad tunezyjskim Morzem Śródziemnym. Plaże Hammametu należą ponoć do najładniejszych w Tunezji i potwierdzam - są bardzo piękne.

Leżąc na plaży wsłuchiwałem się po kilka godzin dziennie w szum morza (jestem dosyć cierpliwy, więc codzienna dawka szumu miała prawdopodobnie 6-8 godzin lub więcej). Niekiedy, dla wzmocnienia efektu, puszczałem jeszcze sobie na mp3 swoje kompozycje - także często zawierające nagrany szum morza; w ostateczności - dawało to ciekawy efekt.
Chciałem także spróbować jak brzmią moje nagrania z ostatniej płyty "Wyciszenie" - w jakichś szczególnych i wyciszających warunkach, więc często wypływałem kajakiem lub rowerkiem wodnym około 1 km od brzegu i tam słuchałem tej muzyki.

Oczywiście przeważał naturalny szum morza, plus dodatkowo codzienne pływanie w morskiej wodzie - około 600 m. dziennie. Początkowo udawało mi się wypływać dalej (tzn. z 200 m.) jedynie przy spokojnym morzu (bez fali), ale po pewnym czasie opanowałem technikę pływania na morskich falach, i nie zrażałem się sporadycznymi chlupnięciami niezwykle słonej wody do gardła (lub oka). 
Podjąłem także próby windserfingu, ale wymaga to jednak dłuższej nauki.
Po tygodniu kontaktu z morzem - zacząłem czuć z nim jakąś harmonię i jakby symbiozę (po powrocie miałem jeszcze ciągle przed zamkniętymi oczami bezkres ciepłego morza).

 
Była to moja pierwsza wizyta w Afryce, aczkolwiek w Afryce północnej - wyrażającej klimat państw śródziemnomorskich. Wśród turystów najbardziej popularne są w Tunezji wycieczki na Saharę, ale na razie z nich nie skorzystałem (bo zamierzeniem pobytu nie był styl wyczynowy). Spróbowałem natomiast jazdy na wielbłądzie (około 3 godz.) - bardzo oryginalne doznanie. 
Jestem pod wrażeniem niezwykłej cierpliwości tych bardzo silnych zwierząt. Na marginesie warto wspomnieć, że wielbłąd potrafi biegać z prędkością 110 km/h, choć zazwyczaj w przeszłości podążał w karawanach w bardzo miarowym rytmie.

Państwa arabskie słyną ze specyficznego podejścia do handlu - sprzedawcy często na dzień dobry zaczynają przetarg od podania około 4 krotnie zawyżonej ceny. W medinie (arabska, tradycyjna starówka) w Hammamecie ktoś sprzedawał szafran (znana i ceniona przyprawa z płatków kwiatów) po około 70 zł za porcję; 300 metrów dalej kupiłem w sklepie państwowym (jest ich bardzo niewiele) podobną porcję za około 2 zł. 
Tunezja (jak słyszałem) jest jedynym państwem arabskim, w którym urzędowo zabronione jest wielożeństwo (również zezwolone są rozwody). Ponad 99 % mieszkańców wyznaje Islam, ale tylko około 20 % jest praktykujących - pozostali bardziej sympatyzują. 
Wszędzie (tzn. -całkiem sporo - np. w recepcji każdego hotelu) wiszą podobizny prezydenta, który jest nim już od około 20 lat - swoista mieszanka kultury arabskiej, kapitalizmu i dawniejszego socjalizmu. 

Tunezyjczycy są bardzo otwarci na naukę języków obcych - może dlatego że żyją głównie z turystyki zagranicznej, i nawet jeśli dany sprzedawca - oprócz arabskiego dialektu - mówi biegle po francusku (Tunezja jest byłą kolonią francuską), dosyć płynnie po niemiecku, nieco słabiej po angielsku, to potrafi zazwyczaj także zagadać po polsku "Polska - dzień dobry; bardzo dobra zupa z bobra".

 powrót do góry strony